Mijn baby was pas drie dagen oud. Ik had nog niet eens de tijd gehad om hem een naam te geven. En toch keek de man met wie ik mijn bed en mijn dromen deelde me aan alsof ik een vreemde was. Hij zei weinig – slechts twee koude, harteloze woorden:
“DNA-test.”
En dus… moest ik bloed afnemen uit de hand van mijn pasgeboren dochter, zodat hij kon bevestigen dat het echt zijn hand was.
Drie dagen na de geboorte baadde de verloskamer in zacht, goudkleurig licht. Het gehuil van de pasgeborenen steeg en daalde, vermengd met de voetstappen van de verpleegsters en het zachte gefluister van andere jonge moeders die hun kleintjes in hun armen hielden.
Ik hield mijn rode, kwetsbare baby stevig tegen mijn borst en keek naar haar gezichtje terwijl ze vredig sliep. Mijn ogen vulden zich met tranen. Ze was van mij. Mijn vlees en bloed. De essentie van een liefde die ik ooit onverwoestbaar achtte.
En toch… na slechts drie dagen wist ik nog niet zeker of ik wel een echte familie had.
Javier – mijn man – stond aan het voeteneind van het bed, met zijn armen over elkaar, zijn ogen wijd open van wantrouwen.
Hij raakte de baby niet aan en vroeg ook niet hoe ik mij voelde na de pijnlijke bevalling.
Hij zweeg, een stilte die ik niet begreep.
Ik dacht dat hij in shock was, misschien overweldigd… totdat ik een stuk papier in zijn hand zag: een inschrijfformulier voor een DNA-test. Ik verstijfde.
“Javier… wat is dit?” vroeg ik met trillende stem.
Hij antwoordde niet. In plaats daarvan haalde hij stilletjes een klein glazen flesje tevoorschijn met isopropylalcohol, wattenbolletjes, steriel gaas en een dunne naald.
En ik begreep het. Hij wilde bloed afnemen van ons kind voor een vaderschapstest.
« Ben je gek? Ze is pas drie dagen oud! Ze is zo klein. Hoe kun je dat nou denken… »
“Leg het me dan maar eens uit,” onderbrak hij met een hardere stem.
« Waarom lijkt ze niet op mij? Haar ogen zijn lichtbruin, haar haar heeft zachte krullen en haar neus lijkt niet op die van jou of de mijne. Denk je dat ik te blind ben om dat te missen? »
Ik keek naar onze baby. En toen weer naar hem.
Mijn zicht vertroebelde door tranen. Een golf van verdriet overspoelde me en verdrong alle rede.
