Theo en ik waren zeven jaar getrouwd. Ik was 34, werkte vanuit huis als grafisch ontwerper en tot voor kort beschouwde ik ons huwelijk als perfect, solide en vlekkeloos. Maar de avond dat we zijn promotiefeestje gaven, veranderde alles.
Wij « waren dat » stel. Zeker degenen die elkaar bewonderend aankeken terwijl we met vrienden aten. Ze hielden waarschijnlijk zelfs elkaars hand vast in de supermarkt terwijl wij salsa uit de schappen haalden, als twee geliefden die net hun eerste date achter de rug hadden.
We lachten vaak om dezelfde grappen, maakten elkaars zinnen af en leken nooit zonder gespreksstof te zitten. Zelfs op moeilijke momenten vonden we op natuurlijke wijze een balans.
De eerste jaren dat onze relatie op de klippen liep, waren de eerste twee jaar dat we wanhopig probeerden een kind te krijgen. Elke mislukte test was als een stille golf die me met geluk vulde. Er waren maanden dat ik me afvroeg of ik zelf verantwoordelijk was voor deze leegte. Elk doktersbezoek eindigde in een benauwende stilte, met alleen negatieve teststrips in mijn handen, terwijl vrienden ons trots echo’s van hun kinderen lieten zien.
Op het feestje van mijn man wees onze vierjarige dochter naar een vrouw en zei: « Mam, dat is de vrouw met de wormen. »
Toen ik eindelijk zwanger werd, dacht ik dat het een wonder was. En toen Mira geboren werd, viel alles op zijn plaats: zij was de draad die onze losse stukjes aan elkaar verbond. Met haar in mijn armen had ik echt het gevoel dat ik het perfecte leven had.
Mira was toen vier jaar oud: nieuwsgierig, bruut eerlijk en in staat iedereen te verrassen met haar openheid. Ze was dol op appelsap zonder stukjes en kondigde altijd luidkeels aan wanneer ze naar de wc moest, zelfs in de kerk.
Destijds leken onze levens echt voorspoedig. Niet alleen hadden we eindelijk onze dochter, ook onze financiën waren op orde. Theo was net partner geworden bij het advocatenkantoor waar hij werkte. Om dat te vieren, organiseerde het kantoor een uitbundig feest in een elegant restaurant in de stad.
De ruimte was rustiek, met zichtbare bakstenen en kerstverlichting, wat een gezellige sfeer creëerde. Mira en ik kwamen aan in onze mooiste kleding: zij in een zwierige roze jurk met haarspeldjes in de vorm van een draak, en ik in een eenvoudige blauwe jurk.
