De vrouw boven
Mijn bovenbuurvrouw, mevrouw Thompson, was 82. Ze woonde rustig in het kleine appartement boven het mijne, zonder familie of bezoekers, voor zover ik weet.
De meeste mensen merkten haar nauwelijks op – alleen het zachte gekraak van haar deur of het trage ritme van haar voetstappen over de vloer. Maar haar stilte bleef me altijd bij.
Op een middag zag ik haar worstelen om haar boodschappen de trap op te dragen. Zonder na te denken bood ik haar zelfgemaakte soep aan. Ze nam het aan met een trillende glimlach. « Je bent heel lief, lieverd, » zei ze met een vriendelijke stem.
Die ene daad groeide uit tot iets meer. Vanaf die dag bracht ik haar elke avond eten – soms warm brood, soms een kom stoofpot, soms gewoon fruit en thee. Ze bedankte me altijd, glimlachte altijd, maar ze nodigde me nooit binnen.
De ochtend dat alles veranderde
Zo gingen er twee jaar voorbij. Toen zag ik op een ochtend een ambulance voor ons gebouw geparkeerd staan. Mijn hart zonk in mijn schoenen toen ik het nieuws hoorde: mevrouw Thompson was rustig in haar slaap overleden.
Later vroeg de huisbaas of ik haar wilde helpen met het uitzoeken van haar spullen. Ik stemde toe, maar niets had me kunnen voorbereiden op wat ik te zien zou krijgen.
In haar appartement
Toen ik binnenstapte, verstijfde ik. Het appartement was donker en verwaarloosd. Stof bedekte alle oppervlakken, het behang liet los en de meubels zagen er al jaren onaangeroerd uit.
Mijn borstkas trok samen toen ik besefte waarom ze me nooit binnenliet. Ze schaamde zich waarschijnlijk, ze wilde niet dat iemand zag hoe ze leefde.
Naast het bed zag ik een klein, versleten notitieboekje met een vervaagd lintje eromheen. Ik opende het voorzichtig en mijn adem stokte.
