Alice sprak over de waarheid die ze had gezien, maar die tot nu toe niet volledig was begrepen. Haar woorden doorbraken de sluier van ongeloof die ons gezin had omhuld sinds de bittere scheiding van mijn ouders. Ze was een straal van actie die de storm en beschuldigingen trotseerde, en haar stem werd er een van verzet tegen verandering.
Een flits van rode en blauwe lichtjes verlichtte de muur toen de ambulance stopte voor onze kerstbijeenkomst. Ambulancepersoneel snelde naar binnen, hun gezichten geconcentreerd en dringend, en waarschuwde me voor mijn toestand. Alice greep mijn zij vast en kneep in mijn kleine handje alsof alleen haar aanraking me kon verlammen. Haar moed en onschuld straalden helder in dat uur, en sneden door de chaos als een zeewaardige boot die een verloren schip naar de wal brengt.
