Ik zag haar hand precies drie seconden boven mijn champagneglas zweven. Drie seconden die alles veranderden. De kristallen fluit stond op de eretafel te wachten op een toost, op het moment dat ik hem naar mijn lippen zou brengen en zou drinken wat mijn nieuwe schoonmoeder er net in had gestopt.
Het kleine witte tablet loste snel op en liet nauwelijks een spoor achter in de gouden bubbels. Caroline wist niet dat ik keek. Ze dacht dat ik aan de andere kant van de feestzaal stond te lachen met de bruidsmeisjes, verzonken in de vreugde van de trouwdag. Ze dacht dat ze alleen was. Ze dacht dat ze veilig was.
Maar ik zag alles. Mijn hart bonsde toen ik haar nerveus om zich heen zag kijken, haar verzorgde vingers trilden toen ze ze van mijn glas tilde. Een zachte, tevreden glimlach verspreidde zich over haar lippen – zo’n glimlach die mijn bloed deed bevriezen. Ik dacht er niet over na. Ik bewoog gewoon.
Tegen de tijd dat Caroline weer op haar plaats zat, haar dure zijden jurk gladstreek en een glimlach van een moeder van de bruidegom schilderde, had ik de wissel al gemaakt. Mijn glas stond nu voor haar stoel. Het hare, het schone, stond op me te wachten.
Toen Dylan, knap in zijn op maat gemaakte smoking, opstond en de champagne hief in de eerste toost op ons huwelijk, voelde ik me alsof ik door een waas keek. Zijn woorden van liefde en eeuwigheid klonken vreemd in mijn oren. Zijn moeder stond stralend naast hem en hief een glas verdoofde champagne naar haar lippen.
Ik had haar moeten tegenhouden. Ik had moeten schreeuwen, het glas opzij moeten schuiven en haar voor iedereen moeten ontmaskeren. Maar ik deed het niet. Ik wilde zien wat ze voor me in petto had. Ik wilde bewijs. Ik wilde dat iedereen zag wie Caroline werkelijk was achter die perfecte, welwillende façade, een steunpilaar van de gemeenschap.
Dus keek ik toe hoe mijn schoonmoeder het gif dronk dat ze voor me had klaargemaakt. En toen brak de hel los.
Op de ochtend van mijn bruiloft werd ik wakker en geloofde ik in sprookjes. Zonlicht stroomde door de ramen van de bruidssuite van Rosewood Estate en kleurde alles delicaat goud. Mijn beste vriendin Julia was al wakker en hing mijn jurk – een prachtige ivoorkleurige jurk met delicate kanten mouwen – bij het raam, waar hij het licht ving.
« Vandaag is de dag, Lori, » fluisterde ze met fonkelende ogen. « Je gaat met Dylan trouwen. »
Ik glimlachte zo breed dat mijn wangen pijn deden. Natuurlijk. Mijn Dylan. Na drie jaar verkering was het eindelijk zover, we waren eindelijk man en vrouw.
« Ik kan niet geloven dat het waar is, » zei ik, terwijl ik mijn handen tegen mijn buik drukte, waar vlinders zich permanent hadden gevestigd.
Toen rende mijn moeder naar binnen, haar haar perfect gestyled, haar make-up onberispelijk, en een dienblad met koffie en koekjes in haar hand. « Mijn mooie meisje, » zei ze, terwijl ze het dienblad neerzette en me stevig omhelsde. « Ik ben zo trots op je. »
Mijn zusje Emma rende gillend achter haar aan naar binnen. « De bloemen zijn net aangekomen, en ze zijn prachtig! Lori, alles is perfect! »
Alles was perfect. Of dat dacht ik tenminste.
De ceremonie verliep soepel. Ik liep door het gangpad, mijn vaders arm vasthoudend, zijn ogen nat van de tranen die hij probeerde te verbergen. De historische kapel was versierd met duizenden witte rozen en zacht kaarslicht. Dylan stond bij het altaar en zag eruit alsof mijn dromen waren uitgekomen. Zijn donkere haar was perfect gestyled en zijn grijze ogen staarden me zo intens aan dat ik vergat hoe ik moest ademen.
Toen hij mijn sluier optilde en fluisterde: « Jij bent het mooiste wat ik ooit heb gezien », geloofde ik dat dit het begin was van mijn happy end. Zijn beste vriend, Thomas, stond glimlachend naast hem. Dylans jongere broer, Andrew, pas negentien, zag er onzeker uit in zijn smoking, maar hij glimlachte warm naar me. Ik had altijd goed met Andrew kunnen opschieten.
Caroline zat op de eerste rij, haar ogen deppend met een kanten zakdoek, en speelde perfect de rol van de emotionele moeder van de bruidegom. Dylans vader, Robert, zat naast haar, stijf en formeel, zijn uitdrukking ondoorgrondelijk. We wisselden onze geloften uit. We kusten elkaar en iedereen juichte. Ik had moeten weten dat het te perfect was om lang te duren.
De receptie vond plaats in de weelderige balzaal van het landgoed: hoge plafonds, kristallen kroonluchters, kamerhoge ramen met uitzicht op de verzorgde tuinen. De zaal zat vol met driehonderd gasten. Het eerste uur was magisch. Dylan en ik deelden onze eerste dans op Etta James’ « At Last ». Ik danste met mijn vader, terwijl hij openlijk huilde. Dylan danste met mijn moeder, die altijd die geforceerde, beheerste glimlach van haar had.
Ik zat te kletsen met Julia en mijn nichtje Rachel op de dansvloer toen ik een steek van angst in mijn nek voelde – dat vreemde zesde zintuig dat me vertelt dat iemand je in de gaten houdt. Ik draaide me om en zag Caroline me vanaf de andere kant van de zaal aanstaren. Het was niet de warme blik van een pasgetrouwd stel.
