Marcus stapte naar voren zodat zijn stem kon dragen. « Dames en heren, » zei hij, « sta mij toe een danseres voor te stellen die velen van u al jaren niet meer hebben gezien. Dit is Kesha Maro. »
De naam stroomde als een stroom door de kamer. Kesha Maro. De ballerina die de kranten ooit een openbaring noemden. De kunstenares die verdween na een vreselijk ongeluk en de lange stilte die daarop volgde. Sommigen hadden gelezen dat ze nooit meer zou dansen. Anderen waren gestopt met lezen.
Kesha kantelde haar hoofd. « Ik heb mijn uniform veranderd, » zei ze luchtig. « Ik ben niet veranderd wie ik ben. »
De gasten lachten, niet om haar, maar opgelucht om haar nederigheid. William lachte niet. Hij keek naar de telefoons, nu niet gefocust op de schoonmaakster die een misstap had begaan, maar op de kunstenaar die net het programma voor de avond had hertekend.
« Je hebt een weddenschap afgesloten, » zei Marcus kalm en duidelijk tegen hem. « In het openbaar. Je gasten hebben het gehoord. Ik ook. »
Jonathan deed een stap in de richting van Kesha. « Wat mijn vader ook heeft gezegd, het spijt me. Je verdiende vanaf het begin respect. »
William antwoordde: « Je zult niets zeggen. » Hij draaide zich naar de menigte met een grinnik die geen charme meer had. « Het was een grap. Een toost. Niemand verwacht… »
« Beloftes voelen niet lichter omdat je een drankje in je hand hebt, » antwoordde Kesha. Haar toon was vriendelijk, maar haar boodschap niet. « Maar ik wil iemand niet als een prijs ruilen. Dit is wat ik wil: excuses. En een donatie ter waarde van het bloemenbudget van vanavond aan een jeugddansprogramma naar keuze. Een opleiding in de podiumkunsten heeft mijn leven veranderd. Het kan ook andere levens veranderen. »
De zaal mompelde instemmend. Een paar gasten knikten met de openhartigheid van degenen die een manier zagen om de avond tot een succes te maken.
