« Opa, alsjeblieft… laat me Minh meenemen. Laat me nu mijn plicht als moeder vervullen. »
Ook de bruidegom boog:
Bedankt voor alles wat je voor Minh hebt gedaan. Zonder jou was hij er vandaag niet geweest. We beloven goed voor hem te zorgen en hem altijd te bezoeken.
Opa Bay glimlachte, ook al rolden er tranen over zijn wangen:
« Mijn enige wens was om jullie samen te zien. Nu is die wens vervuld. Ik heb geen geld nodig – jullie vriendelijkheid is het mooiste geschenk. »
Minh omhelsde hem stevig:
« Lolo, ik zal je nooit vergeten! We komen altijd bij je langs – ik, mama en papa. »
En zo geschiedde. Elk weekend kwamen ze terug met eten, medicijnen en een glimlach. Minh vertelde ons enthousiast over zijn studie.
Opa Bay, die oude bedelaar, werd de rijkste man ter wereld – rijk aan liefde en dankbaarheid. Telkens als ze afscheid namen, straalden hun ogen van geluk, vol vrede en tederheid.
