Dit werd zijn kenmerkende methode: een geluid van vrede dat zich overal verspreidde waar hij kwam.
Ondertussen begon ook Harrisons wereld te veranderen. De meedogenloze zakenman, die ooit zijn leven afmetde aan winstmarges, begon vroeg thuis te komen om zijn dochter te voeden en haar in slaap te zingen. Hij stopte met het bezoeken van talloze feestjes en begon programma’s te financieren die zich richtten op emotionele genezing, niet alleen op onderwijs. Zijn bestuursleden merkten het verschil. Zijn assistenten fluisterden dat zijn baas niet langer dezelfde man was.
Twee jaar later, tijdens een benefietgala in Londen, werd Isaiah uitgenodigd om te spreken over zijn werk met kinderen. Hij stond voor een oogverblindend publiek en vertelde zijn verhaal met een kalme, oprechte stem. Toen hij klaar was, barstte er een applaus los.
Aan de rand van de menigte stond Harrison Doyle, met Elara in haar armen, nu een lachend meisje. Hun ogen ontmoetten elkaar aan de andere kant van de zaal: de miljardair en de jongen die ooit zijn dochter had gekalmeerd op een stormachtige nacht.
Toen het applaus verstomde, schudde Harrison Isaiah de hand. « Je hebt meer gedaan dan ik ooit had kunnen denken, » zei hij. « Dat liedje van jou heeft het leven van mijn dochter veranderd – en het mijne. »
Isaiah glimlachte. « Ik heb gewoon gedaan wat iedereen zou moeten doen als ze iemand bang zien. »
Die avond kondigde Harrison een nieuw beurzenprogramma aan – The Grant Fellowship – vernoemd naar Isaiah en zijn moeder. Het programma zal volledige financiering bieden aan studenten die een carrière in de psychologie of het maatschappelijk werk ambiëren.
Voor het publiek leek het weer een daad van vrijgevigheid van de miljardair. Maar degenen die de waarheid kenden, begrepen dat het om iets veel groters ging. Het was dankbaarheid verweven in de melodie, een eerbetoon aan een jongen die mededogen omzette in iets krachtigers dan rijkdom.
En terwijl de wereld het verhaal van de huilende baby in het vliegtuig snel vergat, lukte dat één man en één jonge wetenschapper nooit. Want soms is één monotoon liedje al genoeg om de storm te kalmeren.
