Die avond zat hij weer aan zijn bureau en staarde naar de ontslaglijst. Peters naam leek door de pagina heen te branden. Hij dacht aan Laura’s vermoeide gezicht, aan de wanhopige stem van haar zoon. De wereld buiten zijn spreadsheets voelde plotseling veel groter en veel kwetsbaarder.
De volgende ochtend riep hij Peter bij zich op kantoor. « Ik heb erover nagedacht, » zei Richard. « In plaats van mensen te ontslaan, wat als we een andere manier vinden om de begroting in evenwicht te brengen? »
Peter knipperde verrast met zijn ogen en glimlachte toen flauwtjes. « Het zal niet makkelijk zijn, maar het lukt. »
Samen werkten ze de dag uit aan een herstructureringsplan waarmee alle banen behouden bleven.
Een week later bood Richard Laura een tijdelijke administratieve functie aan. Ze aarzelde. « Geef je me na alles wel een kans? »
Richard glimlachte. « Je hebt al laten zien dat je niet snel opgeeft. Dat is precies wat dit bedrijf nodig heeft. »
Ze accepteerde. Maanden verstreken en Laura werd een hoeksteen van het team. Haar werk was scherp, haar energie aanstekelijk. Soms kwam Ben na schooltijd langs om tekeningen te maken aan een leeg bureau terwijl zijn moeder haar verslagen afmaakte.
Zes maanden later, tijdens de jaarvergadering van het bedrijf, stond Richard voor zijn medewerkers. Hij legde zijn voorbereide speech terzijde. « Ik had iemand moeten ontslaan op de dag dat ik een fout maakte, » zei hij. « In plaats daarvan belde ik het verkeerde nummer en een angstige jongen vroeg om hulp. Dat moment veranderde mijn kijk op alles. »
De zaal werd stil. Richard keek de gang rond. « In het zakenleven vergeet je al snel dat achter elk cijfer een mens schuilt, achter elke beslissing een leven. Soms kan het kleinste ongelukje ons eraan herinneren wat er echt toe doet. »
Nadat het applaus was weggestorven, kwam Peter naar hem toe. « Ik weet niet wat er die dag is gebeurd, » zei hij zachtjes, « maar ik ben blij dat je dat telefoontje hebt gepleegd. »
Later liep Richard langs Laura’s bureau. Ze glimlachte terwijl ze werkte, met een tekening naast haar monitor geplakt. Er stond een felle zon op en de woorden, geschreven in een kinderhandschrift: « Dank u wel, meneer Hale. »
Hij hield even op en besefte dat hij met het verkeerde nummer niet alleen een leven had gered, maar ook iets terug had gekregen dat hij bijna was kwijtgeraakt: zijn gevoel van doelgerichtheid.
Weken later publiceerde een lokale krant hun verhaal onder de kop ‘ De fout die drie levens herstelde’. Brieven en e-mails kwamen uit het hele land, van zowel ondernemers als ouders, die allemaal hetzelfde zeiden: dat ene verhaal had hen eraan herinnerd om met hun hart te leiden.
Toen hem in een interview werd gevraagd wat hij had geleerd, antwoordde Richard: « Elke beslissing is een beslissing die we nemen. Soms kan de verkeerde beslissing ons precies naar onze bestemming leiden. »
