Dus zette Roman zijn inspanningen voort. Elke dag was een herhaling van de vorige, maar hij hoopte altijd dat er iets zou veranderen.
Soms keek Lilia hem wat langer aan of pakte ze zijn hand een paar seconden vast. Deze kleine momenten gaven hem hoop. Hij klampte zich eraan vast alsof ze alles betekenden.
Hij verwachtte geen wonder. Hij wilde gewoon haar stem weer horen of haar zien glimlachen, al was het maar één keer. Roman was niet meer dezelfde persoon als vroeger.
Zijn wereld beperkte zich tot één doel: zijn dochter helpen zich weer levend te voelen. Hij las boeken over trauma, sprak met therapeuten en probeerde alles te leren wat hij kon over kinderziektes en emotioneel herstel, maar hoeveel hij ook leerde, de stilte tussen hen bleef. Roman beschermde Lilia zo goed als hij kon, maar diep van binnen wist hij dat hij haar niet terug de wereld in kon dwingen.
Hij kon alleen maar in stilte wachten. Zoals altijd had Yulia Belyaeva iets intens pijnlijks meegemaakt. Slechts een paar maanden geleden verloor ze haar pasgeboren dochter door complicaties tijdens de bevalling…
Het verlies was verwoestend en niets in haar leven was meer hetzelfde. Ze zegde haar vorige baan op en verhuisde naar een kleiner appartement. Elke hoek van haar huis herinnerde haar aan het kind dat ze maar kort in haar armen had gehouden.
Julia sprak zelden met anderen en bracht haar dagen in stilte door. Op een ochtend, terwijl ze online vacatures doorzocht, zag ze een vacature in een groot huis, waar hulp werd gezocht bij lichte klusjes en de zorg voor een jong meisje. De baan vereiste geen speciale ervaring, alleen geduld en verantwoordelijkheidsgevoel.
Julia voelde iets dat haar aantrok in de advertentie. Misschien was het de vermelding van het meisje, of misschien het idee van een nieuwe start op een rustige plek. Zonder aarzeling solliciteerde ze.
Toen Julia bij de woning aankwam, was het eerste wat haar opviel de absolute stilte. Het huis was groot en goed onderhouden, maar het voelde niet warm of gezellig aan. Het was te schoon en te stil.
Roman Voronov ontmoette haar bij de hoofdingang. Hij glimlachte niet, maar sprak beleefd. Hij legde uit dat het werk ongebruikelijk was.
Zijn dochter, Lilia, was ernstig ziek en sprak nauwelijks. Aanvankelijk verwachtte hij niet veel van Yulia, alleen hulp met schoonmaken, kleine klusjes en afstand houden. Yulia ging akkoord met de voorwaarden en verhuisde naar een kleine logeerkamer aan de achterkant van het huis.
De andere werklui bleven niet lang. Ze kwamen en gingen snel weer weg, omdat ze zeiden dat het werk te zwaar was. Maar Yulia voelde zich niet overweldigd.
Ze was gewend geraakt aan de pijn en de stilte. Iets in het huis deed haar denken aan hoe ze zich vanbinnen voelde: kalm vanbuiten, gekwetst vanbinnen. De eerste paar dagen deed Yulia haar taken in stilte.
Ze maakte de keuken in de studeerkamer schoon en hielp de verpleegster met het dragen van medische spullen naar boven. Ze probeerde niet meteen met Lilia te praten, ze observeerde haar van een afstandje. Lilia bracht het grootste deel van haar tijd door in de slaapkamer of bij het raam.
Ze vroeg nooit iets en gaf zelden antwoord. Julia merkte dat het meisje niet eens naar mensen keek als ze tegen haar praatten. Maar wat Julia het meest trof, was niet alleen Lilia’s ziekte, maar ook hoe eenzaam ze leek.
Het was niet alleen fysieke zwakte, maar een emotionele leegte. Julia herkende dit soort stilte. Het was dezelfde leegte die ze voelde na het verlies van haar dochter.
Ze zag Lilia niet als zomaar een meisje dat hulp nodig had. Ze zag iemand die, net als zij, iets in zichzelf verloren was. Julia begon kleine, stille pogingen te doen om contact te maken met Lilia.
Ze zei niet veel. In plaats daarvan handelde ze. Ze legde een warme deken netjes opgevouwen aan het voeteneind van Lilia’s bed.
Ze zette verse bloemen op het nachtkastje – geen felle bloemen, maar gedempte kleuren, niets te fels. Op een dag nam ze een klein muziekdoosje mee en zette het erbij. Ze zei er niets over, maar ze merkte dat Lilia haar hoofd omdraaide toen de muziek begon.
Het was een kleine reactie, maar het was iets. Julia zat ook buiten Lilia’s kamer, af en toe rustig lezend. Ze was niet opdringerig; ze wilde gewoon dichtbij zijn zonder het meisje te storen.
Na verloop van tijd begon Lilia haar even aan te kijken en haar vervolgens een paar seconden in de ogen te kijken. Julia reageerde altijd met een vriendelijke glimlach, zonder haar onder druk te zetten. Ze wist dat het vertrouwen van iemand die leed tijd en geduld vergde.
Roman merkte het verschil. In het begin zei ze niets, maar hij werd attenter. In tegenstelling tot de andere medewerkers probeerde Julia hem nooit te imponeren of te veel vragen te stellen.
Ze was niet overdreven vrolijk en deed niet alsof ze alles kon oplossen. Ze deed gewoon haar werk en behandelde Lilia met stil respect. Roman voelde de verandering in de sfeer.
Julia’s aanwezigheid was niet luid, maar vulde een ruimte die al te lang leeg was geweest. Op een avond, toen hij langs Lilia’s deur liep, zag hij het meisje met het kleine muziekdoosje dat Julia haar had gegeven. Voor het eerst in lange tijd voelde ze een zekere warmte.
