« Ephonic. Ik dacht dat alles regelen voldoende zou zijn. »
Amara gaf geen antwoord.
Leonard slikte. « Dat wil ik veranderen. »
Amara stond langzaam op.
« Zeg dat dan niet. Bewijs het. »
Leonard knikte, zijn ogen vulden zich weer met tranen.
« Dat zal ik doen. » En voor het eerst in jaren meende hij het serieus.
De volgende ochtend was er iets veranderd in het penthouse. Het was niet alleen het zonlicht dat door de hoge ramen naar binnen stroomde of de geur van pannenkoeken die uit de keuken kwam, waar Amara zachtjes in zichzelf neuriede.
Het was Leonard Graves, nog steeds thuis. Geen pak, geen stropdas, geen leren aktetas: alleen een wit overhemd met opgestroopte mouwen en een onaangeroerde telefoon op het aanrecht.
Hij zat op blote voeten, met gekruiste benen op het tapijt in de woonkamer, en keek toe hoe Ella een toren van kleurrijke houten blokken bouwde.
Ze was geconcentreerd, het puntje van haar tong prikte tussen haar lippen, en haar kleine handen balanceerden zorgvuldig elk blokje. Leonard zei niets.
Hij gaf geen instructies, corrigeerde niet. Hij was er gewoon.
Ze pakte een ander blokje op, boog zich voorover en wankelde. De toren kantelde. Haar hand gleed uit.
Hij viel opzij. Leonard deinsde terug en tilde zichzelf bijna van het tapijt. Maar voordat hij kon ingrijpen, ging Ella weer zitten, keek naar de toren… en glimlachte.
« Nog één keer, » fluisterde ze in zichzelf, en pakte de blokjes weer op.
Leonard verstijfde. Het was nog nooit eerder gebeurd. Voorheen was het altijd angst, frustratie, een kreet, een toevluchtsoord van stilte. Maar nu verscheen er weerstand.
Amara bleef stilstaan in de deuropening en veegde haar handen af aan een theedoek.
« Je kijkt verbaasd, » zei ze.
« Dat ben ik ook, » mompelde Leonard, nog steeds naar Ella kijkend. « Ik dacht altijd dat ze gebroken was. »
Amara boog zich naar haar toe.
« Hij is nooit kapot geweest, » zei ze zachtjes. « Ik wachtte gewoon tot iemand ermee ophield. »
Leonard draaide zijn hoofd naar haar toe.
« Ik heb alles versneld, » gaf hij toe. « Haar herstel, haar groei, zelfs haar verdriet. »
Amara antwoordde niet meteen.
Hij keek haar recht in de ogen.
« Hoe los ik dit op? »
Meer weergeven
Hond
Hond
Ze liep naar hem toe, knielde neer en legde een kleine, groene speelgoeddinosaurus in zijn hand.
« Je repareert hem niet, » zei ze eenvoudig. « Je blijft. Je bent aanwezig. Dat is alles. »
Leonard draaide het speeltje om in zijn hand en keek Ella aan.
Hij gaf haar voorzichtig de dinosaurus. Ze stopte, draaide zich om en kroop op zijn schoot, tegen hem aan alsof ze dit al duizend keer eerder had gedaan. Geen aarzeling. Geen angst. Gewoon vertrouwen.
Leonard sloot zijn ogen, omhelsde haar stevig en ademde de warmte van haar kleine lichaam in.
« Ik kan niet geloven dat ik dit bijna gemist heb, » fluisterde hij.
Amara’s zachte stem echode achter hem:
« Je hebt dit niet gemist. Je bent nu hier. »
Er viel een lange stilte. Toen draaide Leonard zich naar haar om.
« Blijf je? » vroeg hij.
Amara kantelde haar hoofd lichtjes.
« Hoe is het met je oppas? »
« Nee, » zei hij. « Als onderdeel van ons leven. »
Amara antwoordde niet meteen. Haar normaal gesproken kalme uitdrukking veranderde plotseling: twijfel.
Hij liep naar de rand van de bank en bleef daar staan, met zijn armen over elkaar geslagen.
« Ik heb deze baan niet voor altijd aangenomen, » zei hij zachtjes.
Leonard knikte.
« Ik weet het. Ik heb je aangenomen als huishoudster, maar je bent niet zomaar een huishoudster. »
Ze trok een wenkbrauw op. « Dus wie ben ik? »
« Jij bent de eerste die haar echt heeft gezien, » antwoordde hij. « En misschien ook wel de eerste die mij echt heeft gezien. »
Amara’s blik verzachtte, hoewel ze niet bewoog.
Leonard vervolgde, zijn stem kalm en beheerst.
« Ik vraag dit niet uit schuldgevoel of liefde. Ik vraag dit omdat ik iemand nodig heb die me herinnert aan de man die ik niet was en de vader die ik nog steeds kan zijn. »
Ze bewoog in zijn armen, haar kleine vingers omklemden het shirt van haar vader.
Amara zuchtte.
« En als ik blijf, » vroeg ze, « wat gebeurt er dan als je weer aan het werk gaat? Als de wereld je overneemt en je vergeet wat dat betekent. »
« Ik zal dit niet vergeten, » zei hij te snel.
Ze keek hem aan – een blik die elke belofte doorbrak.
Leonards stem verzachtte.
« Herinner me er dan aan. »
Amara liep naar het raam en trok zachtjes het witte gordijn opzij. Ver beneden gonsde de stad. Ze zweeg even.
« Als ik blijf, » zei ze uiteindelijk langzaam, « dan is het geen oppasbaan. Of een huishoudsterbaan. »
Leonard stond op, Ella nog steeds in haar armen.
« Nou en? »
« Als een spiegel, » zei ze, zich naar hem omdraaiend. « Een spiegel die je niet kunt negeren. »
Leonard knikte en voelde de emoties weer oplaaien.
« Oké? »
Amara glimlachte, niet breed, maar diep.
« Dan blijf ik. »
Ze opende haar ogen, keek naar haar vader, toen naar Amara… en giechelde. Leonard boog zich voorover, kuste het hoofd van zijn dochter en keek naar Amara.
« Dank je, » zei hij, « dat je er voor haar was voordat ik dat kon. »
Amara antwoordde niet. Ze kwam gewoon de kamer binnen, ging naast de twee op de grond zitten en pakte het blok op dat Ella had laten vallen.
Ze nam het uit zijn hand, legde het voorzichtig op de toren en in die stille, zonovergoten kamer werden de drie vreemdelingen iemand anders.
