Doña Beatriz stond bleek en trillend.

« Ik… had het mis. Vergeef me alstublieft. » « Er valt niets te vergeven, » zei Don Manuel. « Laat liefde luider spreken dan trots. »

Don Esteban omhelsde hem terwijl applaus de binnenplaats vulde. Diego knielde voor zijn ouders. « Haar hart is meer waard dan welke titel dan ook. Ik zal mijn leven wijden aan het bewijzen daarvan. »

De muziek begon weer. De mariachi’s werkten terwijl het paar danste onder de oranje hemel. Doña Beatriz serveerde met stille nederigheid eten aan María’s familie. En hoewel de vuilniswagen nog steeds aan de rand van de tuin stond, symboliseerde hij niet langer schaamte, maar eer.

María omhelsde haar vader stevig. « Bedankt voor alles, pap. » Hij glimlachte. « Jouw vreugde is alles wat ik ooit heb gewild. »

En onder het afnemende licht, te midden van tranen en gelach, werd het verhaal van de nederige vuilnisman die levens redde en de waardigheid van zijn dochter herstelde, een legende in San Pedro del Río.