De man op het scherm – dat is mijn man. Dezelfde die ons welterusten kuste, die zei dat hij van ons hield.
Maar er was geen warmte in die kamer. Alleen angst.
En plotseling werd alles duidelijk: het gehuil, het trillen, de manier waarop Emma me vasthield toen we naar huis liepen.
Ik had dit vanaf het begin al moeten zeggen. Ik luisterde gewoon niet.
Confrontatie
De volgende ochtend zei ik geen woord. Ik nam Emma mee naar mijn ouders en ontmoette hen bij Dr. Lewis.
Hij klonk niet verrast.
« Heb je het echt gezien? » zei hij zachtjes. « Ja, » fluisterde ik. « Bedankt dat je voor me gevallen bent. »
Hij aarzelde even voordat hij eraan toevoegde:
« Je bent niet de eerste die het moet zeggen. »
Zijn woorden bezorgden me rillingen.
Ik hing op, omhelsde haar stevig en sprak haar aan:
« Niemand zal ze ooit nog eens laten komen. »
Een ander soort kracht
Een week ging voorbij. We verhuisden naar nieuwe appartementen, klein maar fijn. Emma begon te groeien.
Soms wordt ze ‘s nachts nog steeds wakker, maar in plaats van bang te zijn, hield ze me in haar armen en was ik er voor haar. Altijd voor haar.
En toen ik haar op een ochtend zag lachen, haar krullen de zonnestralen vingen, ervoer ik iets vreselijks:
Soms komt bescherming niet van…
