Maar wat er die dag in de tuin gebeurde, schokte de buren.
Op een dag voelde ze zich duizelig in de tuin. Ze zakte op haar knieën in de modder en ademde zwaar. Haar schoonmoeder kwam naar buiten, keek haar aan en zei droogjes:
« Je bent zwanger, niet ziek. » Er is geen tijd om te zitten; de aardappelen rooien zichzelf niet.
De vrouw probeerde overeind te komen, maar haar krachten lieten haar in de steek. En toen gebeurde het allemaal.
Een voorbijganger zag de zwangere vrouw met haar gezicht naar beneden vallen. Ze schreeuwde en riep om hulp. De buren kwamen aanrennen, tilden haar op en droegen haar naar de auto. In het ziekenhuis gaven de artsen het angstaanjagende nieuws: nog even en het kind zou te laat zijn om te redden.
Vanaf dat moment meden de dorpelingen het huis van de schoonmoeder. De buren konden haar niet vergeven dat ze de zwangere vrouw in deze benarde situatie had gebracht. En de man, die van zee terugkwam, trof zijn vrouw in de ziekenhuiskamer aan, haar ogen niet langer gevuld met liefde.
