Toen Sophies stem brak, werd Clara’s toon kil.
« Luie kinderen verdienen geen avondeten. »
Richards hart kromp ineen. Sophie, pas zes, knipperde met haar ogen en slikte haar tranen weg. Jacob mompelde de woorden in stilte, bang om te spreken. Matthews schouders trilden terwijl hij probeerde niet te bewegen.
Dit was geen discipline. Dit was wreedheid – gecontroleerd en opzettelijk.
De waarheid die Anna niet langer kon verbergen
“Anna,” fluisterde Richard, “doet ze dit vaak?”
Anna knikte, met tranen in haar ogen.
« Alleen als u weg bent, meneer. Ze zegt dat ze waardeloos zijn. Dat als ze het u ooit vertellen, ze ze naar een kostschool zal sturen – en dat ze u dan nooit meer zullen zien. »
Richards knieën begaven het bijna.
Hij wilde naar binnen rennen, maar Anna greep hem bij zijn mouw.
« Nog niet, » fluisterde ze. « Als je nu ingrijpt, verdraait ze het en straft ze hen later. Je hebt bewijs nodig. »
Dat woord – bewijs – raakte hem diep.
Het bewijs dat de vrouw die voor zijn kinderen zorgde sinds het overlijden van hun moeder, hen stukje bij beetje had gebroken.
Hij keek toe hoe Clara opstond. Haar hakken klikten scherp.
« Op je knieën, » beval ze. « Je hebt kruimels op mijn kleed laten vallen. »
Sophie jankte.
« Stilte! » blafte Clara.
Het kind perste trillend haar lippen op elkaar.
Anna fluisterde: « Ik heb haar opgenomen, meneer. Vanavond. Ik zou het u morgen laten zien. Gelukkig bent u vroeg thuisgekomen. »
Richards stem brak. « Morgen was het misschien te laat. »
Een vader stapt uit de schaduw
Ze wachtten tot Clara naar boven ging. De slaapkamerdeur viel met een klik dicht.
Anna haalde trillend adem. « Nu. »
Richard stapte het licht in.
Matthew keek eerst omhoog, toen Jacob, toen Sofie.
Hun boeken vielen uit hun handen.
“Papa?” fluisterde Matthew.
Richard viel op zijn knieën terwijl de kinderen naar hem toe renden en zich stevig vastklampten. Jacob snikte stilletjes tegen zijn borst. Sophie sloeg haar armen om zijn nek.
« Ze zei dat als we het je vertelden, je ons zou wegsturen, » huilde Matthew.
