« Hoe vaak? » vroeg Jake zachtjes.
« Twee keer per week. Ze stopten dingen in mijn tomaten in het steegje. Ik heb er nooit naar gevraagd. Ik was bang. Ze zeiden dat als iemand ernaar vroeg, hij moest zeggen dat ik alleen maar aan het verkopen was. Ze keken vanaf de overkant toe. »
Jake slikte. De vreemde, kruisvormige lijnen op haar handpalmen – de handen van een tuinman – waren ouder dan haar angst. Ze was uitgekozen omdat ze onzichtbaar leek.
Mededogen, dan het plan
Ze boekten haar – omdat de wet en het bewijs het eisten – maar niet zoals in de krantenkoppen. Jake bracht thee. Ruiz belde een maatschappelijk werker, Rachel Lin , en regelde via dokter Maya Patel een bed in de kliniek voor Elena’s zoon . Het rapport vertelde de waarheid: een bange moeder was als dekmantel gebruikt door mensen die verdwijnen als de sirenes loeien.
Wat er daarna gebeurde, vereiste precisie.
Ze zetten de krat weer in elkaar – volgens de wet, met fotobewijs – en brachten Elena terug naar de hoek, in burger. De lijn was gezet; de stoep werd vanuit tientallen hoeken bekeken. Geen film, geen stunt. Een stille valstrik om het paar handen te vangen dat altijd vanaf een veilige afstand aan touwtjes trekt.
De schaduw stapt naar voren
Laat in de middag, toen het langzaam donker werd, reed een man met een zonneklep een zilveren scooter naar de stoeprand en parkeerde verder weg dan welke klant dan ook. Hij keek niet naar Elena. Hij keek dwars door haar heen – de klassieke blik van een chauffeur die op zoek is naar een koper die hij niet kan zien.
Hij pakte de kist voor een vluchtige ‘inventariscontrole’. Zijn vingers kneep in een tomaat langs de steel, gericht op de verborgen naad.
Jake stapte in op het gebied dat ze hadden gemarkeerd, met zijn badge omhoog en een kalme stem. « Politie. Handen waar ik ze kan zien. »
De man ging er vandoor. De achtervolging duurde kort; de straat had zich al om hem heen gesloten. In zijn tas: meer groenten en fruit, meer naden, meer van hetzelfde begraven gereedschap voor stille diefstal. Zijn portemonnee bevatte identiteitsbewijzen van Kade Mercer en drie andere namen.
In de daaropvolgende 48 uur volgden nog twee arrestaties, waarbij het patroon zich ontvouwde als een slecht blauwdruk die al te vaak was gekopieerd. « Meneer Mercer » was geen mythe. Toen ze het bewijsmateriaal presenteerden, kon zijn stilzwijgen hem niet redden.
