Tranen vertroebelden Miguels zicht. Eindelijk begreep hij het stille verdriet van zijn vader.
In het notitieboekje zaten oude foto’s, bonnetjes en een tekening van Teresa’s huis, maar met één nieuw detail: een geheime kamer onder de vloer. Er zaten brieven in die Ramón aan zijn moeder had geschreven, maar nooit had verstuurd:
« Ma, het spijt me dat ik niet op bezoek kom. Ik schaam me. »
“Soms wou ik dat ik de jongen was die jij ooit hebt uitgescholden, en niet deze man die een geleend leven leidt.”
« Ma, als je ooit weggaat, beloof ik dat mijn zoon altijd de vrijheid zal hebben die ik nooit heb gehad. »
Miguel huilde. Hij hield generaties van liefde, pijn en verlossing in zijn handen.
Later ontmoette hij zijn vader onder de bougainvillea.
‘Papa,’ zei hij zachtjes,
« Ik weet nu alles. Maar ik geef je geen ongelijk. Ik wil gewoon veranderen wat er komen gaat. »
Ramón keek hem aan met glinsterende ogen. « Zoon… voor het eerst voel ik me vrij. »
Samen veranderden ze het oude pakhuis in The Memory Room, een klein museum voor de kinderen van het dorp, gevuld met Teresa’s brieven, foto’s en herinneringen aan een liefde die nooit vervaagde.
En vaak kon je Miguel onder dezelfde bougainvillea naar de hemel zien staren, mompelend:
« Oma, pap… ik heb het gedaan. Ik heb niet alleen je geheim ontdekt, maar ook je hoop. »
Op een mooie middag vroeg een kind hem: ‘Meneer, is het waar dat er engelen in het huis van Teresa zijn?’
Miguel glimlachte zachtjes. « Ja, lieverd. Ze leven voort in elke brief, elke liefdesdaad en elk hart dat leert vergeven. »
