De mensen, die al klaagden over het ongelijke huwelijk, lieten hun stem nu luider horen.
Sommigen hadden medelijden met Marisol, anderen spotten:
“Hij kon haar niet eens een zoon schenken… het lot is gewoon.”
Marisol bleef stil, haar blik was afwezig.
Ze herinnerde zich zijn woorden: « Ik zal mijn plicht doen. » Maar die plicht begon nooit; het eindigde allemaal in een tragedie die niemand had voorzien.
Na de begrafenis was het geld dat ze van de bruiloft kreeg voldoende om de schulden van haar familie en de behandeling van haar broer te betalen.
Maar in ruil daarvoor trof Marisol een wreed lot: ze werd op twintigjarige leeftijd weduwe en werd voor altijd bestempeld als ‘Don Tomás’ tweede vrouw’.
Hun huwelijksnacht, die het begin had moeten zijn van een verloving vol druk en verwachtingen, werd uiteindelijk de laatste nacht in het leven van een man… en het begin van het zware kruis dat een jonge vrouw de rest van haar dagen zou moeten dragen.
