Ze herinnerde zich het gelach dat in de keuken weerklonk, de ongemakkelijke familiediners die langzaam veranderden in troost, de nachten waarop Edward Lina instopte en zei: « Welterusten, mijn dappere meisje. »
Zittend in haar nieuwe kamer, bereikbaar via het water, realiseerde Lina zich dat op een dag waarop het leven van een vreemde zich afspeelde, dat onbewust ook je eigen verhaal onthulde.
