Die avond hield Davis de hand van zijn vrouw vast op het balkon. Beneden schitterden de stadslichten als sterren.
« Vandaag ging het niet om contracten of geld, » gaf hij zachtjes toe. « Het ging erom te doen wat juist was. En dat besefte ik pas dankzij hem – een jongen die moediger was dan de meeste mannen die ik ooit heb ontmoet. »
Sienna glimlachte vriendelijk. « Laten we ervoor zorgen dat ons kind opgroeit in een wereld waarin mensen zoals Danny nooit meer worden genegeerd. »
Vanaf die dag werd het project een project van hoop, niet van vernietiging. Danny en zijn familie werden goede vrienden van de Whitmores, niet verbonden door rijkdom of status, maar door dankbaarheid en gedeelde menselijkheid.
En de belangrijkste les was duidelijk: soms is het kleinste stemmetje al genoeg om de grootste kracht te veranderen.
