Een week later, toen ze tijdens een rustige dienst de tafels afveegde, ging de deurbel – en daar was hij. Weg was het designerpak; in plaats daarvan droeg hij een eenvoudig wit overhemd met nonchalant opgerold. Hij leek minder op de mogul uit de krantenkoppen en meer op een echte man – maar hij had nog steeds die onmiskenbare aanwezigheid. Het gebabbel van de gasten verstomde.
Hij liep recht op haar af. « Emily Harris, » zei hij met een flauwe glimlach. « Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik even langskom. »
Haar wangen kleurden rood. « Meneer Reed… ik… waarom bent u hier? »
« Omdat je meer verdient dan wat er die nacht is gebeurd. Ik heb nagedacht over wat je me vertelde – over je moeder, over het werken in dubbele diensten. Je zou dit niet alleen moeten bestrijden. »
Ze schudde snel haar hoofd. « Ik heb geen liefdadigheid nodig. »
Alexanders glimlach werd iets breder. « Het is geen liefdadigheid. Het is een kans. Ik heb een assistent op kantoor nodig – iemand met beide benen op de grond, iemand die de waarde van hard werken kent. Ik dacht aan jou. »
Emily’s hart bonsde in haar keel. Assistent van Alexander Reed? Die baan kon alles veranderen: een vast salaris, stabiliteit en een kans om te ontsnappen aan de vicieuze cirkel waarin ze gevangen zat. Maar meer dan dat, ze zag iets in zijn ogen: oprechtheid.
« Meen je dat? » fluisterde ze.
« Ik meen het, » antwoordde hij. « Maar alleen als jij het wilt. »
Emily aarzelde en knikte toen langzaam. « Ja… ik neem het. »
Vanaf die dag begon haar leven te veranderen. Ze betrad een wereld die ze alleen van buitenaf had gezien en werkte samen met een man die respect afdwong, maar haar toch als gelijke behandelde. Hoewel er uitdagingen in het verschiet lagen, bleef één waarheid helder: de nacht dat ze in een zwembad werd geduwd om bespot te worden, was de nacht geworden die de deur opende naar een toekomst die ze zich nooit had durven voorstellen.
En dat allemaal omdat één man opstond toen iedereen om hem heen lachte.
