Totdat Clara op een koude ochtend een doorbraak maakte. Daniel werd gezien toen hij een café binnenkwam in een klein kustplaatsje, op slechts een uur rijden van Laura’s huis. Met kloppend hart hield Laura vol dat dit haar kans was. Ik moest hem zien, hem recht in de ogen kijken.
Laura arriveerde bij het café, nerveus met een mengeling van angst en verwachting. Ze zag Daniel meteen aan een hoektafeltje zitten, verdiept in zijn telefoon. Even aarzelde ze, haar adem stokte in haar keel. Maar toen nam haar vastberadenheid het over. Ze liep naar de tafel en ging tegenover hem zitten.
Daniel keek op, zijn ogen wijd open van ongeloof. Zijn gezicht was een tapijt van emoties: schuld, verrassing, schaamte. « Laura, » stamelde hij, « ik had niet verwacht… »
« Had je niet verwacht gevonden te worden? » onderbrak Laura met een bijwerking. « Dacht je dat je zomaar zou verdwijnen en mij met rust zou laten, MP? Heb je je na dit alles wel herpakt? »
Daniels mond ging open om te spreken, maar Laura sprak, haar woorden waren onwrikbaar. « Ik verdien antwoorden, Daniel. Waarom heb je dit gedaan? Waarom heb je me door de hel laten gaan? »
Terwijl Daniel naar woorden zocht, werd Laura geconfronteerd met het probleem dat haar kracht beperkt werd. Ze was niet langer een rouwende weduwe, maar een kracht die aangeboord kon worden. Op dat moment ontstond er een opstand, geboren uit actie, niet uit rede.
Hun gesprek was lang en pijnlijk, maar ook helend. Tijdens hun gesprekken maakte Laura duidelijk dat hun band nooit meer zou worden zoals die was. Het vertrouwen was gebroken en het heropbouwen ervan zou meer dan alleen woorden vergen.
Laura’s verrassende reactie gaat niet alleen over de confrontatie met Daniel, maar ook over het terugwinnen van haar leven, waardigheid en toekomst. Ze verliet het café met opgeheven hoofd, wetende dat ze alles aankon wat haar te wachten stond, met of zonder Daniel aan haar zijde.
