e. Producten zichtbaar voor de veiligheid
Alles was anders in het landhuis. Stiller. Er klonken geen boze voetstappen meer, geen harde woorden die de avond verstoorden. Jonathan haalde het maximale uit zijn leven en beperkte zich tot klusjes in en om het huis. Hij leerde haar vlechten, spaghetti koken zoals Sophie dat graag deed, en las haar verhaaltjes voor het slapengaan voor tot ze in slaap viel. Ze dacht dat Sophie op dreef begon te komen – dit keer gedroeg ze zich, niet nerveus, wat hij eerder voor verlegenheid had aangezien.
Op een avond tijdens het avondeten legde Sophie haar vork neer en keek hem aan. « Papa? »
« Ja, lieverd? » zei Jonathan opgelucht.
Haar stem trilde, maar brak niet. « Geloof je me nu? Dat ze wreed was? »
Jonathans borstkas kromp ineen. Toen hij bij de tafel was, pakte hij haar kleine gezichtje vast. « Ik geloof je, Sophie. Ik zal je altijd geloven. »
Tranen welden op in haar ogen – niet van pijn, maar van opluchting. Ze fluisterde: « Mag ik extra haar? »
Jonathan vertrok in tranen. « Je kunt het krijgen zoals je wilt. Het is van jou, Sophie. Alles aan jou is van jou. »
Het licht van de kroonluchter scheen warm boven hen. Sophie draaide een lok van haar blonde haar rond en glimlachte voor het eerst onbevreesd.
En Jonathan onthult de waarheid: zijn rijkdom was niet het landhuis, de auto’s of het imperium waaraan hij onderworpen was. Zijn schat ligt op tafel, zijn haar valt op zijn plaats, eerst veilig, dan vrij.
