Quan siedzi obok niej, położył kwiaty na stole iw milczeniu wręczała jej kopertę.
„To kopia dokumentów rozwodowych, które przesłał mi twojego prawnika”. Rozwiązanie to powiedziałeś, że jeśli Khai dostarczyły dokumenty po raz pierwszy, to daj mi do podpisu.
Hanh podstawa go i bez wahania korzenia podpisu. Odwróconea się do Quana, a jej oczy błyszczały bardziej niż zastosowanie:
Od teraz nie będę żyć dla nikogo innego. Nie zmuszać się do bycia „wystarczająco dobrym”, że kobieta ani udaje, wszystko jest w porządku, kiedy jestem przestrzegana.
Jestem tu. Nie po to, aby ktoś kogokolwiek, ale żeby być przy tobie, kiedy mnie.
Hanh skinął lekko głową. Po płynie łza, nie z bólu, lecz z ulgi.
Tydzień później Khai otrzymał przesyłkę ekspresową. Był to w pełni podpisany wyrok rozwodowy. Dołączona była krótka, odręczna notatka:
Dziękuję, że zdecydowałeś się pojawić, dzięki temu, że nie musiałem już wystąpić z kimś, kto już odszedł.
Ten, który został, to nie ja.
To ty – trasz na zawsze kogoś, kto kiedyś kochał cię całym sercem.
W tym momencie Khai zrozumiały: ten, kto podjął inicjatywę, został bezlitośnie porzucony.
W pokoju na siódmym piętrze uruchomiła kliniki upiorna cisza. Kardiomonitor elektryczny piszczał, a białe światło oświetlało bladą twarz Hanh, kobiety, która właśnie dotarła do guza prowadzącego.
Zanim Hanh będzie mógł się obudzić po znieczuleniu, być stosowany przez twojego męża Khaia, u stóp łóżka ze spodniami papierowymi w ramionach.
„Obudziłeś się? Dobrze, podpisz tutaj.”
Jego głos był zimny, bez śladu współczucia.
Hanh był zdezorientowany:
„Co to jest… jakie dokumenty?”
Khai na chwilę pod jej zwolnieniem papieru:
