Quan siedzi obok niej, położył kwiaty na stole iw milczeniu wręczała jej kopertę.
„To kopia dokumentów rozwodowych, które przesłał mi twojego prawnika”. Rozwiązanie to powiedziałeś, że jeśli Khai dostarczyły dokumenty po raz pierwszy, to daj mi do podpisu.
Hanh podstawa go i bez wahania korzenia podpisu. Odwróconea się do Quana, a jej oczy błyszczały bardziej niż zastosowanie:
Od teraz nie będę żyć dla nikogo innego. Nie zmuszać się do bycia „wystarczająco dobrym”, że kobieta ani udaje, wszystko jest w porządku, kiedy jestem przestrzegana.
Jestem tu. Nie po to, aby ktoś kogokolwiek, ale żeby być przy tobie, kiedy mnie.
Hanh skinął lekko głową. Po płynie łza, nie z bólu, lecz z ulgi.
Tydzień później Khai otrzymał przesyłkę ekspresową. Był to w pełni podpisany wyrok rozwodowy. Dołączona była krótka, odręczna notatka:
Dziękuję, że zdecydowałeś się pojawić, dzięki temu, że nie musiałem już wystąpić z kimś, kto już odszedł.
Ten, który został, to nie ja.
To ty – trasz na zawsze kogoś, kto kiedyś kochał cię całym sercem.
W tym momencie Khai zrozumiały: ten, kto podjął inicjatywę, został bezlitośnie porzucony.
Khai, even, terwijl ze het papier losliet:
« Scheidingspapieren. Die zijn al betekend. Teken ze maar, en klaar. »
Hanh was verbijsterd. Haar mond bewoog, een operatie aan haar keel, die niet verwijderd kon worden. Haar ogen stonden vol pijn en verwarring.
Maak je een grapje?
« Ik maak geen grapje. » Ik heb je al verteld dat ik niet een heel jaar met een zieke, zwakke vrouw wil leven. Ik ben het zat om deze last alleen te dragen. Je moet met mijn kinderen leven.
Khai sprak zachtjes, pratend over dat telefoontje en het telefoontje dat hij bijna tien jaar van zijn leven had verborgen.
Hanhs wortels zijn zwak en de tranen stromen over de deur.
« Dus… je hebt gewacht tot ik niet meer kon bewegen, niet meer kon reageren… zodat ik kon reageren? »
Khai zweeg een paar seconden en knikte toen:
« Geef mij niet de schuld. Het moest gebeuren, of later. Ik heb iemand anders. Ze wil niet langer in het donker leven. »
Hanh perste zijn lippen op elkaar. De pijn in zijn keel was niets anders dan de pijn die in zijn hart schreeuwde. Maar hij schreeuwde of schreeuwde niet, hij vroeg alleen zachtjes:
Waar is de pen?
Khai was verbaasd. « Wil je echt tekenen? »
« Zei je niet dat de gebeurtenissen moesten gebeuren, of later? » Hij legde een pen in haar hand. Hanh pakte hem met trillende handen en langzaam aan.
« Klaar. Ik wens je het beste. »
Dank u. Ik breng het huis terug zoals afgesproken. Tot later.
Khai stapte uit en vertrok. De deur viel met een verontrustende zachtheid dicht. Maar drie minuten later verscheen hij weer.
Een man kwam naar buiten. Het was dokter Quan, Hanhs beste vriendin van de universiteit, die haar leider was. In zijn handen had hij besmette mensen en een boeket witte rozen.
« Ik hoorde de verpleegster zeggen dat Khai net is aangekomen? »
Hanh knikte en bewoog lichtjes.
« Ja, ik ben hier om te scheiden. »
« Is alles in orde? »
Beter dan slechter.
Quan ging naast haar zitten, zette de bloemen op tafel en overhandigde haar zwijgend een envelop.
« Dit zijn kopieën van de scheidingspapieren die uw advocaat me heeft gestuurd. » De oplossing was dat je zei dat als Khai de papieren voor het eerst zou afleveren, ik ze dan moest laten tekenen.
Hanh zette het op een rijtje en ondertekende het zonder aarzelen. Ze draaide zich naar Quan om, haar ogen fonkelden met een diepere intensiteit:
Vanaf nu leef ik niet meer voor iemand anders. Ik zal mezelf niet dwingen om « goed genoeg » te zijn, die vrouw doet niet alsof; alles is goed als ik gehoorzaamd word.
Ik ben hier. Niet om iemand anders te zijn, maar om er voor je te zijn als je van mij bent.
Hanh knikte lichtjes. Er viel een traan, niet van pijn, maar van opluchting.
Een week later ontving Khai een spoedbestelling. Het was een volledig ondertekend echtscheidingsvonnis. Er zat een kort, handgeschreven briefje bij:
Bedankt dat je ervoor gekozen hebt om te verschijnen, zodat ik niet langer hoefde te verschijnen met iemand die al overleden was.
Degene die overbleef was ik niet.
Jij was het – je verliest voor altijd iemand die ooit met heel je hart van je hield.
Op dat moment besefte Khai het: degene die het initiatief had genomen, werd meedogenloos in de steek gelaten.
