Hij bouwde hellingen, verbreedde deuropeningen, paste de badkamer aan en installeerde handgrepen zodat Lucía zich kon bewegen zonder dat ze afhankelijk was van hem.
Hij bouwde zelfs een klein terras waar zij kon schilderen terwijl hij werkte.
« Ik wil dat je voelt dat dit huis ook van jou is, » zei hij tegen haar, terwijl hij met zijn stoffige hand het zweet van haar gezicht veegde.
Lucía glimlachte door haar tranen heen. Voor het eerst was ze niet langer bang voor de toekomst.
De huwelijksnacht begon met een lichte regenbui.
De pas gerenoveerde kamer rook naar vers hout en jasmijnbloesem. Hugo hielp Lucía zenuwachtig op bed te gaan zitten.
Zijn handen trilden – niet van verlangen, maar van tederheid.
Terwijl hij voorzichtig de witte kanten jurk uittrok, bleef hij even staan.
Niet vanwege de kwetsbaarheid van het lichaam van zijn vrouw, maar vanwege de littekens: lange, grijze strepen die over haar rug liepen, sporen van operaties, valpartijen en nachten van stille pijn.
Hugo zei geen woord. Hij omhelsde haar alleen maar stevig, zo stevig dat de tranen over haar hoofd stroomden.
“Heb je er geen spijt van?” vroeg Lucía met een nauwelijks hoorbare stem.
« Ik wou dat ik je eerder had ontmoet… dan had ik minder met je hoeven lijden, » antwoordde hij.
« Jij bent de grootste beloning in mijn leven. »
Lucía huilde. Die nacht was er geen medelijden, alleen pure liefde.
De volgende dagen waren gevuld met routine, gelach en hoop.
Hugo stond voor zonsopgang op, kookte voor hen beiden en bracht hen vervolgens naar het revalidatiecentrum.
In de middaguren leerde hij haar nieuwe recepten of bedacht hij huishoudelijke apparaten die haar leven makkelijker zouden maken.
Lucía begon van haar kant weer te schilderen.
Haar schilderijen, vol felle kleuren en vlinders, leken een kreet van wedergeboorte te zijn.
Al snel lanceerde ze een online workshop voor kinderen, die ze ‘Rebirth in Colors’ noemde.
Na verloop van tijd gebeurde er iets magisch.
Een jaar later begon ze tintelingen in haar voeten te voelen.
Twee jaar later kon ze met behulp van een wandelstok haar eerste stapjes zetten.
“Hartloterij”
Toen Lucía drie stappen in zijn richting deed, barstte Hugo in tranen uit als een baby.
Met tranen en een lach vertelde ze hem:
« Zie je wel, schat? Je hebt eindelijk de loterij gewonnen. »
Hij omhelsde haar en antwoordde:
« En ik zou deze prijs voor niets ter wereld willen ruilen. »
Sindsdien zien haar buren haar nog elke ochtend in Puebla: hij duwt de kinderwagen, zij loopt in haar eigen tempo. En iedereen weet dat het ware geluk soms niet ligt in het winnen van een loterijticket, maar in een hart dat niet opgeeft.
