Het oppervlakkige gelach verstomde. Adrien zocht niet langer de goedkeuring van de elite. In plaats daarvan voelde hij die in simpele momenten met Marbel: wandelingen door rozentuinen, verhalen vertellen over haar nut, belichaamd door het zetten van ochtendkoffie.
Wat zich tussen hen had ontwikkeld, was niet gebaseerd op middelen, schoonheid of status. Het was gebaseerd op respect, vriendelijkheid en echt gezien worden.
Maanden later werd Adrien opnieuw aangevallen. Deze keer was de man die hij gebruikte niet leeg. Hij leefde en zijn ogen waren vol doel.
Toen hij de spiegel bereikte, was Marbel daar. Een weergaloos levendige diamant. Haar tedere glimlach was genoeg.
Adrien was eindelijk gevonden – niet in een aantrekkelijk nummer dat hem goedkeurde, maar in een stille meid die hem liet zien dat ware liefde geen beproevingen vereist.
