Na die dag noemde niemand haar ooit nog ‘afvalkind’.
Haar klasgenoten kwamen hun excuses aanbieden, sommigen vroegen zelfs of ze haar vriendin mochten zijn.
Maar Emma bleef bescheiden – ze wachtte nog steeds na schooltijd onder de eik op haar moeder, net als voorheen.
Jaren later werd ze milieu-ingenieur en werkte ze voor een wereldwijde organisatie die zich inzet voor de bescherming van de planeet.
Ze richtte een beurs op genaamd « My Mother’s Smile » , speciaal voor studenten van wie de ouders werkten als recyclers, conciërges of straatvegers.
Bij elke ceremonie deelde ze haar verhaal – niet uit medelijden, maar om anderen eraan te herinneren:
Er is niets schandelijks aan eerlijk werk.
Wat je echt tegenhoudt, is niet je baan – het is het opgeven van je dromen.
Dan pakte ze haar portemonnee, keek naar een kleine foto van haar glimlachende moeder en fluisterde zachtjes:
« Het is ons gelukt, mam. Je kunt nu gerust zijn. »
Buiten gloeide de lucht in Californië goud en roze. Het zonlicht weerkaatste op de nabijgelegen schone recyclingfabriek.
Het was precies de plek waar jaren geleden een moeder zich bukte om een fles op te rapen die op een dag de toekomst van haar dochter zou bekostigen.
