Walter zag haar en fronste. « Ben je op zoek naar een vriend? »
Ze knikte zwijgend.
« Hij is een goede jongen, » zei Walter zachtjes. « Hij herinnert zich niet veel, hij zegt alleen dat zijn moeder terugkomt. Hij bewaakt de ketting als een heilige. »
Isabella’s ogen brandden van de tranen. Ze regelde in het geheim een DNA-test met een paar haartjes die ze tijdens Eli’s afwezigheid had verwijderd.
Terwijl ze wachtte, stuurde ze anonieme donaties – voedsel, medicijnen, dekens. Eli’s glimlach werd breder, zich er niet van bewust dat de vrouw die hem vanuit de schaduwen gadesloeg zijn moeder was.
Drie dagen later waren de resultaten beschikbaar.
99,9% naleving.
Eli was Liam.
Het papier trilde in haar hand. Isabella zakte onbedaarlijk snikkend op de grond. Ze had net tegen haar ontvoerde zoon geschreeuwd, hem vernederd en weggeduwd – de jongen voor wie ze elke nacht bad.
De volgende ochtend ging Isabella naar het kindertehuis dat ze via een liefdadigheidsinstelling voor Eli had geregeld. Ze wilde hem de waarheid vertellen: hem knuffelen, haar excuses aanbieden en hem uiteindelijk mee naar huis nemen.
Maar toen ze aankwam, brak er chaos uit. Eli sloeg op de vlucht.
« Hij hoorde ze hem verplaatsen, » legde de conciërge uit. « Hij schrok en vertrok midden in de nacht. »
Paniek greep Isabella aan. Voor het eerst in jaren liet ze alle schijn varen – geen bewakers, geen chauffeur. Ze zocht in haar eentje de stad af en riep zijn naam door de regen. « Liam! Eli! Kom alsjeblieft terug! »
Uren verstreken voordat ze hem vond – rillend onder een brug naast een stapel oude dekens, een hanger in haar handen. Walter, de oude man die voor hem had gezorgd, was de avond ervoor overleden.
Eli’s gezicht was bleek van de tranen. « Hij zei dat mama me zou halen, » fluisterde hij. « Maar dat heeft ze nooit gedaan. »
Isabella viel voor hem op haar knieën. De regen doorweekte haar haar en kleren. « Ze is hier, » zei ze met trillende stem. « Ik ben je moeder, Liam. Ik ben nooit gestopt met naar je te zoeken. »
De ogen van de jongen werden groot, ongeloof en angst vermengden zich. « Jij? Maar… je hebt me pijn gedaan. »
Ze knikte snikkend. « Ja. Ik wist niet dat jij het was. Ik heb vreselijke fouten gemaakt. Vergeef me alsjeblieft. »
Na een lange stilte strekte de jongen langzaam zijn hand uit en raakte haar gezicht aan. « Je bent terug, » zei hij zachtjes.
Ze omhelsde hem en huilde harder dan ze in jaren had gedaan. Voor het eerst sinds die vreselijke dag vijf jaar geleden voelde Isabella zich weer compleet.
Een paar maanden later werd de Reed Foundation for Missing Children opgericht om ontvoerde kinderen met hun families te herenigen.
En elk jaar, op die regenachtige dag, keerden Isabella en Liam hand in hand terug naar de brug en dachten ze terug aan de dag dat hun moeder eindelijk haar zoon vond.
