Oh, de stille pijn die dieper snijdt dan een mes. De stilte van een vader die er niet was toen zijn dochter hem nodig had. De bus stopte op een lege parkeerplaats aan de rand van de stad. De chauffeur deed de deur open en gaf hem een zware rugzak. Tomás bedankte hem en stapte uit, met zware schouders maar vol zelfvertrouwen. Cadeau-ideeën voor Vaderdag: Boek een familievakantie
Voor hem strekte zich een rode zandweg uit die naar het oude huis leidde waar Alma met gekleurd krijt poppen op de muren tekende. Hij wist niet of de muren er nog waren. Hij wist niet of zijn dochter nog op hem wachtte. Hij nam de tijd. Hij bukte zich, pakte een klein wit steentje en stopte het in zijn borstzakje. Soms heeft een vader geen wapen nodig; hij heeft gewoon de geruststelling nodig dat hij gaat waar hij het meest nodig is. Dochtertje, papa is nu thuis.
Er zijn dingen in het leven die geen woorden nodig hebben. Je kunt verdriet voelen door het feit dat een oud tafelkleed is vervangen door een wit kanten exemplaar, of door de vreemdheid die een huis binnensluipt dat er ooit was, simpelweg omdat de gordijnen niet langer de geur van de tijd dragen. Tomás Herrera stond voor het oude huis waar hij met zijn overleden vrouw woonde. Het huis was geen thuis meer, slechts een houten frame, zorgvuldig gepoetst om alles uit te wissen. Boek een familievakantie. Cadeau-ideeën voor Vaderdag
Het zou een foto van drie mensen en een kind kunnen zijn.
Een overblijfsel van vervlogen jaren. De ramen waren vervangen door glimmende, de muren waren fris geverfd en de trouwfoto die ooit boven het altaar hing, was spoorloos verdwenen. Miriam Gutiérrez had alles veranderd. Te schoon, eerlijk gezegd, reikte hij uit en raakte de deurknop aan. Er klonk geen geblaf van een hond of het geschraap van sandalen over de tegels, zoals toen Alma hem kwam begroeten.
Alleen stilte, alsof deze plek had besloten het verleden te verwerpen. Tomás klopte niet. In plaats daarvan liep hij door een smalle zijgang. De roestige poort stond er nog steeds, de verf bladderde af en de scharnieren kreunden zachtjes toen hij hem openduwde. De hibiscus die zijn vrouw ooit had geplant, was verdwenen uit de tuin. Alleen een paar cactussen groeiden vrij rond de oude stenen. De bamboe op de achtergrond was er nog steeds, maar korter. Misschien had iemand hem gesnoeid zodat hij het uitzicht vanuit de keuken naar de binnenplaats niet zou belemmeren.
Toen hoorde hij het eerste geluid. Het was geen stem, geen televisie, geen radio. Een schorre kreet steeg op uit iemands keel. « Sta op, ruim deze rommel op, waardeloze speler. » Toen een dof geluid, het geluid van huid op huid, gevolgd door gedempt gespuug. Tomás versnelde zijn pas naar de hoek van de tuin waar ooit de oude varkensstal had gestaan, nu bedekt met een dun zeil. Er was daarboven niets, maar hij begreep nog steeds niet waarom. Toen hij dichterbij kwam, scheurde een andere vulgaire schreeuw de lucht.
Zonder haar moeder zou ze tussen de dieren zijn opgegroeid. Zonder haar medelijden zou ze allang verhongerd zijn. Ze gooide het canvas over haar hoofd. In het schemerige middaglicht zag ze haar dochter Alma in het stro rollen. Haar nachthemd was bij de schouder gescheurd, haar hakken versleten en stof zat in haar haar. Er waren geen tranen op haar gezicht, alleen een lege, angstige blik. Miriam stond voor haar, met een leren riem in haar hand, haar gezicht rood van woede. Boek een familievakantie
Alma werd in de hoek van het varkenshok geduwd. Haar schouder stootte tegen het droge hout, waardoor het gebouw kreunend kraakte. Tomás reageerde niet meteen. Hij stond daar, roerloos als een standbeeld. Alleen zijn handen waren tot vuisten gebald. Zijn nagels drukten zich in zijn handpalmen tot ze bloedden, maar hij kon niet schreeuwen, kon zijn stem niet verheffen. Er is geen ruimte voor lawaai wanneer iemand de diepste pijngrens bereikt. Hij bewoog zich naar voren, sloeg de houten paal erin en sloeg zichzelf, nauwelijks geluid makend.
Alma keek op. Haar droevige ogen staarden hem aan en ze verstijfde. De geur van zweet, buskruit, bergwind, de geur van haar vader – het omhulde haar volledig. Het meisje ging plotseling rechtop zitten en viel bijna. Haar benen begaven het, maar voordat ze een geluid kon maken, ving Tomás haar op. Alma wierp zich tegen zijn borst en begroef haar gezicht in zijn shirt, bedekt met stof van de weg. « Pap. Jij bent het echt. » Hij omhelsde haar stevig. Cadeau-ideeën voor Vaderdag
Hier ben ik. Miriam draaide zich om. Haar gezicht verbleekte. « Tomás, wanneer ben je teruggekomen? Ik heb je alleen een beetje laten schrikken. Dat meisje, je weet hoe koppig ze is. » Tomás ging rechtop zitten, nog steeds vastklampend aan zijn ziel. « Ik heb mijn dochter geboeid, » zei hij langzaam, elk woord woog als een steen, « niet met een bewaker. » Miriam maakte onhandig de boeien los, stotterend. « Ik heb haar de hele tijd dat je weg was in de gaten gehouden. Ik heb er genoeg van. Ze luistert niet. Ze zit altijd stil. »
Hij was bang dat ze ziek was. Tomás bleef zwijgen. Hij zag haar niet als een man, maar als een vader die te veel had meegemaakt om nog een excuus nodig te hebben. Hij was bang dat ze ziek was, of dat ze zou praten over wat ze haar hadden aangedaan. Miriam werd nog bleeker. Tomás verliet het varkenshok en stak het erf over. Elke stap liet een stofvlek achter op het slecht schoongemaakte cement. « Waar denk je aan? »
