« Je staat erop? » onderbrak Marcus, hem scherp aankijkend. « Ze volgde de instructies van de dokter op. Dat is wat patiënten doen. Jouw taak was om haar te helpen, niet om haar te vernederen. »
De dokter rende de gang uit, gealarmeerd door de commotie. « Mevrouw Laurent? We hebben op u gewacht – dokter Monroe heeft eerder gebeld. Wilt u alstublieft onmiddellijk met me meekomen? »
Marcus leidde Isabelle voorzichtig naar de gang. Toen hij haar passeerde, keek hij de verpleegster aan, zijn stem vastberaden maar beheerst. « Dit is nog niet voorbij. De waardigheid van een patiënt is geen kwestie van keuze. »
In de spreekkamer concentreerde de wereld zich weer op wat het allerbelangrijkste was. Isabelle lag op bed, de monitoren waren aangesloten en het ritmische kloppen van het hartje van haar baby vulde de lucht. Opluchting overspoelde haar en de tranen stroomden over haar wangen.
« Het gaat goed met je baby, » verzekerde de dokter haar met een meelevende glimlach. « De weeën zijn verontrustend, maar je bent op het juiste moment gekomen. We houden je goed in de gaten. »
Marcus hield haar hand vast en streek met zijn duim over haar knokkels. « Zie je wel? Ons kleintje is sterk. Je hebt het juiste gedaan. »
Voor het eerst die dag voelde Isabelle zich veilig.
Ter illustratie.
Later, terwijl ze uitrustte, ging Marcus naast haar zitten, nog steeds in zijn pak, zijn stropdas losjes. Zijn uitdrukking was een mengeling van tederheid en ingehouden woede.
« Ik dien een formele klacht in, » zei hij zachtjes. « Geen enkele vrouw zou moeten meemaken wat jij net hebt meegemaakt – nooit. Zeker jij niet. »
Isabelle kneep in zijn hand. « Bedankt dat je me verdedigt. »
