« Margaret, » zei hij zachtjes, « toen we aan deze relatie begonnen, dacht ik dat het een partnerschap uit gemak zou zijn. Maar ergens onderweg is dat veranderd. Ik ben van je gaan houden – niet als een verplichting, maar als de vrouw met wie ik mijn leven wil delen. »
Margarets adem stokte. « Thomas, ik… »
« Je hoeft nu niets te zeggen, » onderbrak hij me zachtjes. « Weet gewoon dat als je dit huwelijk ooit echt wilt maken, niets me gelukkiger kan maken. »
Tranen glinsterden in haar ogen. « Ik hou ook van jou, » fluisterde ze. « Je hebt me iets gegeven wat ik nooit had gedacht te zullen hebben: een thuis en een reden om te geloven dat ik het waard ben om van te houden. »
Dat voorjaar hernieuwden ze hun geloften, omringd door vrienden en buren. Deze keer was het een verbintenis gebaseerd op genegenheid, niet op plicht. Margaret, nu stralend van zelfvertrouwen, bestierde het huishouden en de zaak samen met Thomas met gratie en intelligentie.
Toen haar ouders probeerden zich te verzoenen – nadat ze van de rijkdom van de Brennans hadden vernomen – reageerde Margaret beleefd afwijzend op hun brieven. Ze had geleerd dat een echte familie niet gebonden is aan verplichtingen of bloedverwantschap, maar aan vriendelijkheid en respect.
Jaren later, terwijl ze haar kinderen zag spelen in dezelfde tuin waar ze ooit bang en alleen had gestaan, dacht Margaret na over hoe ver ze was gekomen. Thomas had haar meer gegeven dan troost of veiligheid – hij had haar de gave gegeven haar eigen waarde te zien.
En met dat besef begreep Margaret eindelijk: ze had niet alleen een man of een thuis gevonden. Ze had zichzelf gevonden.
