Ik herinner me die dag nog goed. 9:17 uur. De lucht buiten leek dikker te worden – vier zwarte SUV’s stopten bij de ingang. Mannen in uniform kwamen de kamer binnen, stap voor stap, alsof ze niet alleen papieren bij zich hadden, maar ook iemands lot.
Een van hen kwam naar me toe, zette zijn pet af en zei dat hij op zoek was naar de vrouw die de jongen ‘s ochtends te eten gaf. Mijn mond werd droog. « Ik ben het, » antwoordde ik.
Hij haalde een opgevouwen brief tevoorschijn. Zijn stem trilde lichtjes.
De naam van de jongen was Adam. Zijn vader was soldaat. Hij stierf in de uitoefening van zijn plicht.
Voordat hij stierf, schreef hij: « Bedank de vrouw uit het café die mijn zoon te eten gaf. Zij gaf hem wat de wereld hem had ontnomen: het gevoel dat hij nog herinnerd werd. »
Toen ik de brief uit had, trilden mijn handen verraderlijk. Alles om me heen bevroor – zelfs de lepels hielden op met rinkelen. De soldaten salueerden. En ik stond daar maar, niet in staat een woord uit te brengen.
Lange tijd kon ik die dag niet meer te boven komen. Ik las de brief steeds opnieuw, alsof ik bang was dat de brieven zouden verdwijnen als ik hem losliet. Soms dacht ik dat hij nog steeds zou komen – met dezelfde rugzak, met dezelfde timide glimlach.
Een paar weken later ontving ik weer een brief. Van diezelfde agent. Er zat een kort briefje en een foto in: de jongen, dezelfde, zittend op het gras naast een man in uniform.
Het bleek dat hij was geadopteerd door de vriend van zijn vader, een soldaat wiens leven hij ooit had gered.
« Nu heeft hij een thuis. En hij denkt vaak aan de vrouw die hem ‘s ochtends te eten gaf », stond er.
