Hun leider, Darryl, legde het tussen de happen door uit. Een reus van een man, een schorre stem, maar ogen zacht van herinnering.
Mijn moeder bracht haar laatste jaren alleen door in een verpleeghuis. Niemand kwam langs. Het vrat me op. Dus hebben we een belofte gedaan: geen vergeten ouderen meer. We rijden nu voor hen.
Iedereen aan tafel knikte.
Ze repareren hekken, bezorgen boodschappen, zitten op veranda’s te praten. Harde handen, fijn werk.
En ik? Ik huilde in mijn servet.
Een eigen huis
Ik dacht dat de maaltijd het einde was. Maar Darryl schudde zijn hoofd. « We hebben nog één halte. »
We reden naar een rustige straat met bloemen en keurig aangelegde gazons. Voor een klein wit huisje met blauwe luiken stopte Darryl.
“Dit,” zei hij, “is van jou.”
Een liefdadigheidsinstelling werkte met hen samen om seniorenwoningen te renoveren. Ze hadden het ingericht, een jaar lang de huur betaald en de koelkast gevuld.
Ik stond verstijfd, de tranen stroomden. Zo lang had ik me aan de kant geschoven gevoeld. Nu hadden vreemden me waardigheid gegeven.
De brief van mijn zoon
Dagen later zat ik op de schommelbank op de veranda limonade te drinken die een Guardian op mijn aanrecht had gezet. Mijn telefoon trilde. Er lag een brief van mijn zoon in de brievenbus.
Hij schreef dat hij niet wist hoe hij met mijn ouder worden om moest gaan. Dat mijn strijd hem een schuldgevoel bezorgde, dus keerde hij zich af.
Ik antwoordde niet meteen. Maar toen ik dat wel deed, zei ik hem dat ik van hem hield. Dat ik dat altijd zou blijven doen. Maar ik zei ook dat ik mensen had gevonden die kwamen opdagen toen hij dat niet deed.
Hij is nog niet langs geweest. Misschien komt hij nog. Misschien niet.
Maar ik wacht niet langer.
