Maanden verstreken. Het huis waar ooit de harde woorden weerklonken, voelde nu warm en levend aan. Andrew leerde luisteren, opletten en beschermen. Elke glimlach van Hannah herinnerde hem aan de tweede kans die hij bijna had gemist.
Op een avond, terwijl de zon achter de bomen verdween, speelde Hannah met haar pop in de woonkamer. Andrew zat vlakbij te tekenen aan zijn bureau. Ze keek op en zei zachtjes: « Papa, denk je dat mama ons kan zien? »
Andrew glimlachte vriendelijk. « Ik denk dat ze dat wel kan. En ik denk dat ze trots op je is. »
Hannah liep naar hem toe en omhelsde hem stevig. « Bedankt dat je me gered hebt. »
Hij hield haar stevig vast, zijn ogen prikten van de tranen. « Jij hebt mij ook gered, Hannah. »
Het huis, ooit gevuld met angst, was weer een thuis geworden. En in dat rustige moment begrepen vader en dochter dat de ooit verloren liefde eindelijk was teruggekeerd.
