De stilte van afwezigheid: het verhaal van Denise en Eliia
Denises leven was in een oogwenk compleet veranderd. Een onverwachte diagnose, een bittere waarheid die haar lichaam en ziel raakte, en de strijd om hoop te behouden ondanks een ziekte die haar verteerde. Ondanks alles liet het gebrek aan emotionele steun van haar familie, vooral haar ouders, haar steeds meer leeg achter. De kankerdiagnose had de harde realiteit van haar familierelaties blootgelegd en een kloof blootgelegd tussen wat ze verwachtte en wat ze daadwerkelijk kreeg.
Toen ze de diagnose Hodgkinlymfoom stadium 2 kreeg, voelde het alsof de grond onder haar voeten was ingestort. De fysieke pijn was slechts een fractie van wat echt pijn deed: de onverschilligheid van haar ouders. Ze had haar moeder gebeld, in de hoop op troost, op iemand die naar haar zou luisteren in dit kwetsbare moment, maar in plaats van empathie was de reactie een kille vervreemding.
« We zijn bezig met de bruiloft van je zus. Kunnen we later praten? » was het enige wat ze aan de andere kant van de lijn hoorde.
Die reactie was een mes in haar hart. Ze werd geconfronteerd met de onzekerheid van een ernstige diagnose en haar moeder, die altijd afstandelijk was geweest, bood haar geen moment steun. Op dat moment besefte ze dat ze niet op haar familie kon rekenen om haar te helpen omgaan met wat haar te wachten stond. In een moedige daad, vastbesloten om niet op te geven, vond ze in haar dochter Eliia de onvoorwaardelijke steun die ze zo hard nodig had.
Eliia, amper 10 jaar oud, was niet alleen haar dochter, maar ook haar vriendin, haar partner in de strijd. Eliia wist wat pijn en zorgen betekenden, maar toch stond ze standvastig aan de zijde van haar moeder. Elke dag, wanneer Denise terugkwam van haar chemotherapie, stond Eliia haar op te wachten met een glas water en haar trouwe knuffelkikker Henry. Hoewel hun dochter nog jong was, waren de volwassenheid en kracht die ze toonde groter dan welke volwassene dan ook had kunnen hopen. Eliia werd het baken van licht dat Denise door haar donkerste momenten leidde.
Ouderlijke minachting: een voorwaardelijke liefde
Hoewel Denise’s leven in een alarmerend tempo veranderde, bleef haar relatie met haar ouders onveranderd, verstrikt in onverschilligheid en egoïsme. Telkens wanneer Denise contact met hen zocht, op zoek naar een beetje emotionele steun, was de reactie hetzelfde: ontwijkingen, excuses en constante vergelijkingen met haar jongere zus Madison, die het druk had met haar bruiloft.
De berichten die Denise stuurde over haar gezondheid kregen vage, bijna ongeïnteresseerde reacties. Eén e-mail in het bijzonder was het toppunt van die onverschilligheid. De onderwerpregel luidde: « Snelle vraag » en ging over geld, iets wat haar ouders als enige zorg leken te beschouwen.
