Nu leek ze zich alleen nog maar te concentreren op haar dochter, Brittany, met wie hij samen was. Mijn kamer was mijn enige toevluchtsoord. Zonlicht stroomde door de ramen op het zuiden.
De muren waren bedekt met foto’s van mijn vader. En de boekenkast die hij me voor mijn laatste verjaardag had gegeven, stond vol met zijn boeken. « Neem me deze kamer alsjeblieft niet af. » Mijn verzoek werd genegeerd. Richard sprak koel. « Ik ben het hoofd van dit huis. Mijn beslissingen zijn definitief. » Richard was trots op zijn uiterlijk en presenteerde altijd het beeld van een perfect gezin.
Voor hem was ik slechts een smet op dat beeld. De volgende dag, toen ik thuiskwam van school, waren al mijn spullen verhuisd naar de kleine logeerkamer. Mijn kamer was Brittany’s slaapkamer geworden. « Waar is mijn boekenkast? » « De boeken van papa, » vroeg ik met trillende stem. « Die hebben we in de opslag gezet. » « Je bent geen klein meisje meer, » antwoordde mijn moeder.
« Brittany verdient de beste omgeving. Ik vond een gedemonteerde boekenkast en dozen vol boeken in de opslag. Ik opende een doos en haalde er het favoriete natuurkundeboek van mijn vader uit, het boek dat hij aan het lezen was voordat hij stierf. Op de cover schreef hij aan Michelle: Kennis is de grootste schat. Met liefde, pap. Dat was het moment waarop ik mijn gelofte deed.
Ooit zal ik op eigen benen staan. Vanaf dat moment werd het alleen maar erger. Uiteindelijk werd ik zelfs buiten de familiefoto gelaten. Toen ik vroeg: « Hoor ik niet bij deze familie? » antwoordde mijn moeder eenvoudig: « Je stond niet voor de camera. » Maar ik wist dat het opzettelijk was. Die avond pakte ik een foto van mijn vader en fluisterde: « Ooit zal ik mijn eigen weg vinden. » Ik beloof het. »
Op de dag van de babyshower reed ik naar het huisje aan het meer. Ik parkeerde de auto en haalde diep adem. Er stonden al verschillende auto’s in de rij in de tuin. De gasten waren er al. Vanuit het raam zag ik roze en blauwe ballonnen. Er hing een bordje aan de voordeur: « Hallo, Kleine Harrison. » Ik pakte mijn tas en bekeek mezelf in de spiegel.
Een strak marineblauwe jurk, onberispelijke make-up en een gezicht dat zelfvertrouwen uitstraalde. Niemand had kunnen vermoeden welke storm er in me woedde. « Vandaag is het voorbij, » zei ik tegen mezelf. Toen stapte ik uit de auto en liep naar de ingang. Ik haalde nog eens diep adem en reikte naar de deurknop. « Michelle, je hebt een gave voor begrip. »
Het komt niet uit bloed. Het komt uit het hart. » Dat waren de woorden van mijn grootvader, Frank. Zelfs nu nog echoën ze in mijn hoofd. Het was de lente vóór mijn eindexamen van de middelbare school. Ik had net mijn brief uit Princeton ontvangen en was dolgelukkig weer thuisgekomen. Maar die avond, na het eten, hoorde ik mijn moeder in de studeerkamer met Richard praten. « Ze is niet van mijn bloed. »
Waarom zou ik voor haar betalen? » Richards stem klonk minachtend. « Maar ze is nog steeds mijn dochter, » antwoordde mijn moeder, haar stem nauwelijks hoorbaar. « Brittany is de enige die ertoe doet. Dat soort geld moet voor haar bewaard worden. Princeton is een luxe. » De volgende dag vertelde mijn moeder me dat ze het schoolgeld niet konden betalen.
Britney zit op een privéschool en we moeten ook aan haar toekomstige opleiding denken. Je kunt naar de community college in de stad. Mijn grootouders kwamen dit weekend bij me langs. Zelfs na de dood van mijn vader hebben ze me nooit met rust gelaten. « Richard betaalt je schoolgeld niet, » vroeg opa kalm. « Betaal dan alles, » zei oma vastberaden.
Geld heeft alleen waarde als het voor de juiste doeleinden wordt gebruikt. Je vader zou het met me eens zijn. Mijn jaren in Princeton hebben een nieuwe wereld voor me geopend. Alles wat ik vandaag ben, is dankzij hen. En met deze gedachten betrad ik de villa die ik had gebouwd. Er waren al zo’n 40 gasten verzameld. Mijn moeder droeg een witte jurk. Richard droeg zijn gebruikelijke grijze pak.
Brittany, stralend in haar groene zwangerschapsjurk, ging naast Kevin zitten. Ik zag mijn grootouders stilletjes in een hoekje staan en baande me een weg door de menigte naar hen toe. Als iemand familie genoemd kon worden, waren zij het wel. De moed om mijn waarheid te spreken kwam voort uit de onvoorwaardelijke liefde die ze me altijd gaven.
Ik hield de microfoon vast en pakte de microfoon. « Mag ik even ieders aandacht? » Mijn stem galmde door de zaal en de gesprekken vielen stil. De glimlach van mijn moeder vervaagde. Richard fronste. « Bedankt dat jullie allemaal gekomen zijn, Brittany. Gefeliciteerd. » Brittany glimlachte flauwtjes, maar ik bespeurde een vleugje nervositeit in haar ogen.
Dit feest zou oorspronkelijk een housewarmingparty worden voor mijn nieuwe villa. Ik had mijn moeder daarvoor $ 4.000 gegeven. Maar mijn feest was omgetoverd tot een babyshower voor Brittany. Er ging een gemompel door de menigte. « Mijn moeder stond daar, gebiologeerd, haar gezicht was helemaal rood. » « Richard begon naar me toe te lopen.
« Michelle, dit is niet het juiste moment hiervoor, » zei hij zachtjes. « Nee, Richard, dit is het exacte moment. En iedereen moet dit horen. » « Op het moment dat die woorden mijn mond verlieten, » sloeg hij me in mijn gezicht. Er viel een verbijsterde stilte in de kamer. Verschillende mannen renden naar hem toe om hem tegen te houden. Ik herpakte me, zette me door de pijn heen en zei: « Je hebt het alleen maar erger gemaakt. »
