door de vele excuses die Ethan verzint.
Sommige waarheden vervagen niet – ze rotten weg.
Ik ging die dag niet naar huis. Ik nam een taxi naar het appartement van mijn vriendin Melissa in het centrum, de hele weg bibberend. De chauffeur vroeg of het goed met me ging – ik zei dat ik gewoon moe was. Hoe leg je uit dat je nieuwe man je misschien wel op de meest onvoorstelbare manier heeft bedrogen?
Melissa luisterde verbijsterd en stil toe terwijl ik haar alles vertelde. Ze had Ethan nooit gemogen, ze zei altijd dat hij « een beetje te close » was met zijn moeder. Ik moest er altijd om lachen, omdat ik dacht dat ze overdreef.
« Anna, » zei ze voorzichtig, « je hebt bewijs nodig voordat je iets drastisch doet. Je moet weten wat er echt is gebeurd. »
…Bewijs. Logica. Iets stevigs om je aan vast te klampen.
Dus ging ik later die middag terug naar het hotel, nadat Ethan met zijn moeder was gaan brunchen – ja, dezelfde moeder die de nacht bij mij had doorgebracht. De receptionist herkende me meteen, nog steeds glimlachend van de trouwfoto’s van de vorige avond. Ik forceerde een glimlach en vertelde hem dat ik iets in de kamer had laten liggen.
Toen ik binnenkwam, was de kamer al schoongemaakt – maar niet helemaal. De lakens waren verschoond, maar de schoonmaakploeg had de prullenbak nog niet geleegd. Binnen, onder de tissues en een gebroken champagnekurk, lag nog een vel papier. Hetzelfde.
Twee.
Ik voelde mijn maag samentrekken.
Die avond belde ik Ethan. Mijn stem was kalm, bijna griezelig. « Kunnen we afspreken? » vroeg ik. « Ik wil praten – alleen met ons. »
Hij stemde toe en klonk opgelucht. We ontmoetten elkaar in een klein café vlakbij zijn kantoor. Hij zag er moe uit, bijna schuldig. Even geloofde ik bijna dat er een onschuldige verklaring voor was. Totdat ik een berichtje op zijn telefoon zag toen hij hem neerlegde:
« Vroeg ze iets? Ik hou van je. » —Mam. »
Hij zag mijn blik veranderen en griste de telefoon van me af, maar het was te laat.
« Ethan, » fluisterde ik, « wat is er in godsnaam aan de hand tussen jou en haar? »
Hij stond op. « Je schendt mijn privacy! »
« Je privacy? » Ik lachte bitter. « Je bent gisteren met me getrouwd! En je moeder sliep bij ons in bed! »
De mensen in het café draaiden zich om en keken me aan. Hij pakte mijn arm vast en zei zachtjes: « Praat eens zachter. »
« Waarom? » siste ik. « Schaam je je nu? »
Hij gaf geen antwoord. Hij ging gewoon weg en liet me achter met de last van de waarheid die ik al wist.
Twee dagen later ging ik naar het huis van zijn ouders. Mevrouw Grant deed open met haar gebruikelijke nepglimlach. « Anna, » zei ze liefjes, « ik vroeg me al af wanneer je zou komen. »
