Toen mijn grootvader overleed, liet hij me een behoorlijke erfenis na. Het waren geen miljoenen, maar genoeg om mijn studieschuld af te betalen en misschien een starterswoning te kopen. Ik was geschokt – ik wist niet eens dat ik in het testament stond.
Mijn ouders waren daarentegen woedend. Ze zeiden dat het geld in een ‘familiefonds’ moest worden gestopt, zodat het voor ‘iedereens behoeften’ kon worden gebruikt – zoals het collegegeld van mijn jongere broer, hun hypotheek en zelfs ‘noodvakanties’ om te ontspannen.
Toen ik zei dat ik het verantwoord wilde gebruiken voor mijn toekomst, beschuldigden ze me ervan ‘egoïstisch’ en ‘ondankbaar’ te zijn. Mijn moeder zei zelfs: ‘Als opa had gewild dat alleen jij het zou krijgen, had hij het ons niet verteld.’
De zaken liepen snel uit de hand. Ze hielden familiebijeenkomsten waarin ze probeerden me te dwingen het geld af te staan. Mijn vader bracht zelfs papieren die ik moest ondertekenen en stortte een deel ervan op hun rekening. Ik weigerde.
