Advertentie
Ik had geen keizersnede gepland.
Na negentien uur vruchteloze weeën klonk de stem van de dokter door de mist: « We moeten u naar de operatiekamer brengen. »
Ik herinner me het steriele licht, de geur van ontsmettingsmiddel, de rillingen die langs mijn ruggengraat kropen toen ik de operatiekamer werd binnengereden. Mijn armen waren vastgebonden « voor mijn veiligheid », zeiden ze. Maar het enige waar ik aan kon denken was hoe verkeerd het allemaal voelde: geketend, hulpeloos, onbeschrijfelijk uitgeput.
Toen was er het geluid dat alles veranderde: de eerste huilbui van mijn baby.
De wereld stond op zijn kop, en in die huilbui klonk zowel opluchting als ongeloof. Ik kreeg het even te zien – piepklein, paars, perfect – en toen werd het meegenomen om schoongemaakt en opgemeten te worden.
Advertentie
« Je ziet hem in de uitslaapkamer », fluisterde iemand.
Maar ik was al aan het wegzakken – van de vermoeidheid, van de adrenaline, van de pijn van het moederschap op een moment dat tegelijkertijd prachtig en verschrikkelijk eenzaam was.
In de uitslaapkamer legden ze hem op mijn borst – warm, levend, echt.
Mijn lichaam trilde. Ik wilde hem vasthouden, wakker blijven, maar mijn armen voelden alsof ze van iemand anders waren.
« Kan iemand de baby vasthouden zodat ik kan rusten? » fluisterde ik.
De verpleegster keek om zich heen. « Ik zal kijken of je familie hier is. »
Dat was ze niet.
Ze waren op Hawaï – mijn moeder, mijn zus en mijn stiefvader.
Ze wisten mijn uitgerekende datum. Ze wisten dat ik aan het bevallen was.
Het laatste berichtje van mijn moeder voor we naar het ziekenhuis gingen, was: « Succes! We vertrekken. Bel ons als hij er is ❤️❤️❤️. »
Drie harten. Geen aanwezigheid. Geen plan.
