### Doorbreek het patroon
Hun reacties kwamen meteen:
« Wauw. Dus dit is wie je echt bent. »
« Ondankbaar. »
« Je bent beter opgevoed. »
Ze hadden me niet opgevoed, ze hadden me kapotgemaakt.
Jarenlang betaalde ik hun rekeningen, handelde ik hun ‘noodgevallen’ af en geloofde ik hun excuses.
Ik verwarde nuttigheid met liefde.
Niet meer.
Ik blokkeerde hun nummers één voor één.
De stilte die volgde had… iets heiligs.
Toen Marcus vroeg wat er gebeurd was, vertelde ik het hem. Hij probeerde het niet te repareren. Hij schonk me gewoon een kop koffie in en zei: « Prima. Je bent ze niets verschuldigd. »
Voor het eerst geloofde ik hem.
Twee maanden later stond mijn moeder voor de deur.
Ik weigerde bijna om open te doen.
Ze stond daar, glimlachend alsof er niets gebeurd was, met een klein cadeauzakje in haar hand. « Lauren! Je ziet er stralend uit. Mag ik binnenkomen? »
Ik bewoog niet.
« Ik heb iets voor de baby meegebracht, » zei ze, terwijl ze me een knuffel uit een warenhuis overhandigde, waar nog steeds het etiket op zat. « We hebben wel eens ruzie gehad, maar we zijn familie. »
Ik keek haar recht in de ogen. « Je ging naar Hawaï toen ik aan het bevallen was. »
Ze knipperde met haar ogen. « We konden niet annuleren… »
« En zes weken later belde je weer en vroeg je om geld. »
Haar glimlach werd strakker. « Je laat je door Marcus tegen je eigen familie opzetten. »
