Kort daarna benaderde de moeder van de bruid de schoonvader, met een uitdrukking die zowel bezorgdheid als verwijten uitstraalde. « Waarom heb je ervoor gekozen om dat vandaag op die manier te zeggen? » vroeg ze hem zachtjes, maar met een intensiteit die haar eigen angst verraadde. De schoonvader keek naar de vrouw met wie hij tien jaar van zijn leven had gedeeld en antwoordde eenvoudig: « Omdat soms de waarheid verteld moet worden, ongeacht het tijdstip. » Hun gesprek werd onderbroken door de terugkeer van de bruid, haar ogen nog steeds vochtig, maar met een nieuwe vastberadenheid in haar blik.
De bruid liep naar de microfoon en er viel onmiddellijk een stilte. « Ik wil iets zeggen, » begon ze, haar stem helder ondanks de duidelijke emotie. « Ik heb nooit gewild dat iemand zich vandaag minder gewaardeerd of minder belangrijk zou voelen. » Ze pauzeerde even, zoekend naar de juiste woorden. « Mijn schoonvader is een constante factor in mijn leven geweest, en niets en niemand kan dat veranderen. » Haar woorden verlichtten de gespannen sfeer enigszins, maar velen vroegen zich nog steeds af of het genoeg zou zijn om de gespannen banden te herstellen.
Na een moment van respectvolle stilte voegde de bruid eraan toe: « Ik ben dankbaar voor alles wat je hebt gedaan, niet alleen voor mij, maar voor onze hele familie. » Ze liep naar haar schoonvader en pakte zijn hand. « Wie me vandaag ook naar het altaar begeleidt, weet dat je een onvervangbare plaats in mijn ogen en in mijn hart hebt. » Een vleugje tranen vulde de ogen van sommige gasten, geraakt door de rauwe en oprechte emotie van het tafereel.
