« Dat is 18 jaar alimentatie, Charles, » zei ik koeltjes. « Niet via de rechter, maar via een privéregeling. Je zegt dat je om me geeft? Nou, bewijs het maar. »
Hij trok een vies gezicht, maar was verstandig genoeg om er geen bezwaar tegen te maken.
« Ik betaal, » zei hij na een lange pauze.
Een envelop op een tafel | Bron: Midjourney
« Prima, » stond ik op en pakte mijn tas. « Dan, en alleen dan, zullen we het erover hebben of Susie je nog eens wil zien. »
Hij achtervolgde me niet. Hij vocht niet. Hij knikte alleen maar verslagen, zijn ogen zwaar van de erkenning van verloren jaren.
Maanden zijn verstreken, de seizoenen zijn veranderd.
Charles betaalde alles zonder enig excuus.
Susie begon hem vaker te bellen. Wat begon als een koude, aarzelende conversatie, verzachtte geleidelijk. Hun gesprekken duurden van minuten tot uren. Soms hoorde ik hem lachen, eerst wat ongemakkelijk, dan natuurlijker en gemakkelijker.
Gelach. Het was zo lang afwezig geweest in de gesprekken over hem.
Eindelijk gebeurde het onvermijdelijke: ze ontmoetten elkaar persoonlijk.
Een lachende tiener | Bron: Midjourney
Het was geen bijeenkomst vol tranen en excuses. Nee, het was kalm. Voorzichtig. Vader en dochter zaten tegenover elkaar in cafés of ijssalons die geen herinneringen hadden. Ze kozen plekken die hen niet zouden herinneren aan al die jaren die ze gemist hadden.
Ze praatten. Eerst kleine dingen. School. Muziek. Boeken.
Dan diepere dingen. Ik bleef achter, keek vanaf de zijlijn toe. Beschermend. Voorzichtig. Maar vreemd genoeg ook opgelucht.
Susie stelde haar lastige vragen. Ze schuwde ze absoluut niet.
« Waarom ben je weggegaan? »
« Vond jij mama leuk? »
“Heb je aan ons gedacht?”
Ik heb hem nooit gevraagd wat hij antwoordde. Het was niet meer aan mij om het te weten. Deze weg, hoe bochtig en vol kuilen ook, was van hen.
