Ik trof mijn kleinzoon buiten aan op Thanksgiving Day, bij een temperatuur van 10°C. Zijn moeder en stiefvader waren aan het eten. Ze hadden hem eruit gegooid omdat hij de kalkoen had aangebrand. Ik trapte de deur in. Zijn stiefvader sneerde: « Hij is niet van mijn bloed. » Ik keek hem recht in de ogen en zei zes woorden… Hun gezichten werden bleek.

« Ik vertel de waarheid, » snikte ze. « Voor het eerst in drie jaar vertel ik de waarheid. »

Dat was alles wat de agenten hoefden te horen. Terwijl hij Wilbur in de boeien sloeg, keek hij Leona boos aan. « Hier krijg je spijt van. Je bent niets zonder mij. »

« Ik zou liever niets zijn dan toekijken hoe jij mijn zoon pijn doet, » antwoordde ze, en op dat moment werd ze de sterke vrouw die ik me herinnerde.

Nadat ze weg waren, zaten we met z’n drieën in de stille woonkamer. Leona huilde en Amos knielde naast haar neer om haar te troosten. « Wat nu, opa? » vroeg hij me.

« Nu, » zei ik, terwijl ik naar mijn familie keek, gebroken maar eindelijk genezend, « nu genezen wij. »