Dus laatst gebeurde er iets in de bus waar ik me eerlijk gezegd een beetje vernederd door voelde. De bus zat vol en ik had het geluk een plekje te bemachtigen tussen een schoolkind en een willekeurige jongen. Toen stapte er een zwangere vrouw in. Ze keek om zich heen, zag me zitten en zei meteen: « Zie je niet dat ik die plek harder nodig heb dan jij? »
Ik verstijfde even, want… ja, ik snap het. Maar ik heb ook een beperking, en staan is echt moeilijk voor me, dus ik weigerde beleefd. Ze staarde me alleen maar aan en maakte opmerkingen alsof ik loog.
Tot overmaat van ramp begon een vrouw te filmen toen ik mijn situatie probeerde uit te leggen, en ik voelde mijn gezicht branden terwijl ik mijn gezondheidsverklaring moest tonen om te bewijzen dat ik het niet verzon. De bus werd stil en het enige wat ik voelde was een verpletterende schaamte.
Zelfs nu al word ik angstig als ik eraan denk om in een volle bus te moeten zitten. Zoals… waarom gaan mensen meteen van het ergste uit en dwingen ze je om persoonlijke informatie te delen, alleen maar om geloofd te worden? Heeft iemand anders in zo’n situatie gezeten? Hoe ga je om met mensen die weigeren te begrijpen voordat ze oordelen?
Bron: brightside.me
