“Ma… vergeef ons.
Het geld is weg, het gezin is uit elkaar.
Het enige wat overblijft… is schaamte.”
Ik liep dichterbij en legde voorzichtig mijn handen op hun schouders.
“Kinderen, ik ben niet boos.
Maar ik hoop dat je leert dat eer waardevoller is dan land, en liefde waardevoller dan goud.”
We omhelsden elkaar midden op de kleine binnenplaats, in de bleke ondergaande zon.
En voor het eerst in jaren voelde ik ware vrede.
Nu komen mijn kinderen en kleinkinderen elke zondag naar Tagaytay om mij te bezoeken.
Geen gepraat meer over geld, geen ruzie meer.
Alleen maar rijst, de geur van koffie en een echte open haard.
Op een gegeven moment zat Liza naast mij en vroeg:
“Mam, wil je je geld niet verspillen?”
“Mam, wil je je geld niet verspillen?”
Ik glimlachte alleen maar:
« Nee, zoon. Want nu weet ik dat de ware schat de familie is die na hebzucht weer heeft leren liefhebben. »
Soms moet je alles verliezen om het allerbelangrijkste te vinden: menselijke liefde.
Met geld kun je een huis kopen, maar geen thuis.
En er zijn moeders die, ondanks het feit dat ze zijn verraden, toch kiezen voor vergeving, omdat ze begrijpen dat alleen liefde en tolerantie een gebroken gezin kunnen helen.
