Ik vroeg het aan zijn klasgenoten, zelfs op de universiteit, en het was alsof hij nooit bestaan had.
Het telefoonnummer is geannuleerd en het adres is verlopen.
Ik leefde verder, overmand door uitputting, verkocht groenten op de markt en verzamelde ‘s avonds flessen om langzaam de schuld af te betalen.
Dertien jaar na de eerste lening die hem had opgevoed, keerde ik terug naar de bank, met trillende handen, gebogen schouders en wazige ogen. Ik had al mijn documenten bij me en zei tegen de kassier:
« Mevrouw, ik ben gekomen om een schuld af te lossen. Ik wil alles betalen wat er nog is, tot de laatste cent. »
Ze typte iets op de computer, keek me aandachtig aan en fronste.
“Wacht eens even… deze rekening is al afbetaald… al twee jaar?”
Ik verstijfde.
« Pardon? Wie… wie heeft betaald? »
De kassier keek nog eens naar het scherm en las toen zachtjes:
« Bij het afrekenen staat: ‘Ik betaal voor mijn tante, de enige persoon die onvoorwaardelijk van mij hield.' »
« Van: Diego Hernández. »
Ik verstijfde. Even trilden mijn knieën zo erg dat ik me aan de toonbank moest vasthouden om niet te vallen.
Hij is mij niet vergeten.
Hij betaalde de schuld af.
Stilletjes… net toen hij vertrok.
Tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik op het bankje zat.
Niet uit woede, maar omdat dit oude hart eindelijk begreep:
Het was niet zo dat deze weesjongen mij in de steek had gelaten… maar dat hij op zijn eigen manier op zoek was naar een manier om terug te komen.
