Dat is nou net het punt. Wil je weten wie ik nu ben? Ik ben die man die zonder angst wakker wordt.
Die goede koffie drinkt uit een mok die hij zelf heeft uitgekozen? Die langs luxe winkels loopt zonder te denken: « Misschien moet ik iets kopen voor Clara, onze moeder. Ik ben niet langer de kostwinner. Ik stel je niet teleur. Ik ben geen bijfiguur in iemands familiefantasie. Ik ben mezelf – luidruchtig, fel en zonder schaamte. » Soms denk ik terug aan dat moment op de veranda, toen Clara daar stond met woede in haar ogen en eiste te weten hoe ik mijn familie zoiets had kunnen aandoen.
En nu weet ik het antwoord. Ik had moeten zeggen: « Omdat je nooit van mij was. Families horen te beschermen, lief te hebben, te vergeven. Maar wat ik had was geen familie. Het was een piramidespel in een kersttrui. Geef meer. Geef meer. Geef meer totdat je breekt. Maar ik brak niet. Ik ontplofte. Op een dag liep ik langs een stel dat ruzie had in een café.
De vrouw huilde en zei dat ze altijd haar best deed en dat niemand het merkte. De man mompelde: « Je overdrijft. » Ik stopte, kocht een croissant voor haar en legde die op tafel, bedekt met een servet. Ik schreef: « Je bent niet gek. Je bent eindelijk wakker geworden. Daar gaat dit verhaal over. »
Is dit geen wraak, is dit geen drama, een ontwaken? Ik ben er klaar mee mezelf in brand te steken om anderen warm te houden. Het gas is dicht. Het luciferdoosje is weg. De bank is gesloten. De deur is van binnenuit op slot.
