Karen, die zich buitengesloten en steeds meer geïsoleerd voelde, zag alles van een afstandje. Haar schok was voelbaar toen ze hoorde van Luis’ nieuwe positie. Ze besefte dat haar risico gevolgen kon hebben en moest actie ondernemen. Dit was een waarschuwingssignaal dat ik niet had verwacht.
Binnen een paar weken begon Cedar Glen. Onder leiding van Luis organiseerde de appartementengemeenschap gemeenschapsevenementen en -bedreigingen gericht op diversiteit en inclusie, wat een opening opende voor een dialoog tussen buren die eerder contact hadden gehad. Karen, die deze verandering meemaakte, bevond zich op een kruispunt. Ze kon ofwel in haar afgezonderde hoekje blijven ofwel de nieuwe gemeenschapszin omarmen.
Geleidelijk aan begonnen ze deel te nemen aan evenementen, een beslissing die aan de zijlijn stond, maar die wel deel uitmaakte van de gesprekken, bepaald door haar eigen vooroordelen. Na verloop van tijd benaderde ze Adriana en bood haar voorzichtig haar excuses aan. Het ging niet alleen om de excuses, maar ook om haar bereidheid om te veranderen en zich aan te passen.
Meer dan alleen hun dromen, ze initieerden ook een transformatie in Cedar Glen, in het besef dat buurten floreren wanneer ze elkaar waarderen en iedereen zich thuis voelt.
