De supermarktdeuren schoven met een vermoeid gesis open en lieten een vlaag koude herfstlucht binnen. Een kleine vrouw, niet langer dan 1,50 meter en ver in de negentig, stapte voorzichtig naar binnen. Ze leunde op haar wandelstok alsof die deel uitmaakte van haar lichaam, elke stap een stille wisselwerking tussen wil en zwakte.
Haar naam was mevrouw Duarte, en hoewel haar rug pijn deed en haar knieën protesteerden, kwam ze voor wat ze altijd deed: brood, boter, thee en soep.
Ze had lang genoeg geleefd om zich te herinneren dat je ze alle vier voor een dollar kon kopen. Nu was elk winkelbezoek een daad van moed. Maar ze weigerde iemand om hulp te vragen. Ze had haar hele leven voor zichzelf gezorgd – ze was niet van plan om nu te stoppen.
De winkel bruiste van leven. Karren rammelden, prijsscanners piepten, stemmen vermengden zich in een constant gezoem. De gangpaden waren verlicht, de schappen hoog opgestapeld. Mevrouw Duarte bewoog zich langzaam voort, haar sjaal gleed los van haar zilveren haar. Ze tuurde naar de boterprijzen en zuchtte. Zelfs essentiële dingen waren tegenwoordig luxe geworden. Toch glimlachte ze zachtjes in zichzelf, fluisterde ze cijfers in zichzelf. Ze zou het ermee doen, zoals altijd.
Een val die niemand wilde zien
Aan het einde van gangpad zeven bleef haar schoen haken aan de rand van een vloermat. Er klonk een scherpe pijnscheut – en toen het geluid van haar kletterende wandelstok. Mevrouw Duarte hapte naar adem en viel hard op de koude tegelvloer.
Het lawaai in de winkel hield niet op. Het overstemde haar kleine huiltje volledig. Hoofden draaiden zich even om en keken toen weg. Een man checkte zijn telefoon. Een vrouw bleef yoghurtsmaken vergelijken. Iemand fronste, maar zei niets.
Mevrouw Duarte probeerde overeind te komen. Haar handen trilden op de gladde vloer. Haar heup brandde. « Help, » fluisterde ze, maar het woord bereikte haar oren nauwelijks.
Ze zag gezichten haar kant op kijken – en zich toen weer richten op hun boodschappen. Sommigen keken ongemakkelijk. Anderen geïrriteerd. Ze hoorde gefluister dat nog pijnlijker was dan de pijn.
« Waar zijn haar kinderen? »
« Ze mag niet alleen op pad zijn. »
« Is hier geen personeel voor? »
Maar niemand kwam. Niemand boog zich voorover. Niemand sprak haar rechtstreeks aan.
